Podatek u źródła od należności licencyjnych za oprogramowanie - wyrok NSA

Należności za nabycie licencji do programu komputerowego nie są objęte podatkiem u źródła, jeśli wynika to z przepisu wchodzącej w grę umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - wyrok NSA z 25 października 2024 r., sygn. akt II FSK 147/22.

Stan faktyczny

Spółka nabywa od kontrahentów zagranicznych licencje umożliwiające tworzenie utworów multimedialnych wytwarzanych przez spółkę w postaci m.in. gier komputerowych. Przedmiotem umów jest tworzenie i udostępnianie przez kontrahentów oprogramowania w postaci utworów multimedialnych w fazie prototypowej. Jeden z kontrahentów spółki, osoba fizyczna, pochodzi z Maroka.

W związku z tym spółka zapytała we wniosku o interpretację podatkową, czy jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wypłacanych na rzecz tego kontrahenta należności licencyjnych. Zdaniem spółki takiego obowiązku nie ma.

Stanowisko organu interpretacyjnego

Organ uznał, że stanowisko spółki jest nieprawidłowe. Jego zdaniem, skoro oprogramowanie wytwarzane przez kontrahenta jest objęte ochroną prawa autorskiego, to należności licencyjne za korzystanie z tego oprogramowania są objęte podatkiem u źródła na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 updof, gdyż przepis ten mówi o wynagrodzeniu z tytułu "praw autorskich lub z praw pokrewnych".

Stanowisko WSA

WSA w Gdańsku przyznał rację spółce i uchylił zaskarżoną interpretację. Wskazał, że w grę wchodzi tu umowa międzynarodowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (dalej: UPO) zawarta z Marokiem, która przewiduje opodatkowanie w państwie źródła nie wszystkich należności licencyjnych, a jedynie tych dotyczących użytkowania praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Oprogramowanie komputerowe nie jest natomiast ani dziełem literackim, ani artystycznym, ani naukowym.

Stanowisko NSA

Sąd drugiej instancji oddalił skargę kasacyjną organu podatkowego. Jego zdaniem wobec tego, że programy komputerowe nie zostały zakwalifikowane przez polskiego normodawcę jako dzieła literackie czy naukowe, to opłaty za użytkowanie tych programów nie stanowią należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 UPO zawartej z Marokiem. W sytuacji bowiem gdy w odpowiednim artykule UPO definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności tytułem korzystania z oprogramowania komputerowego, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny (w tym pierwszeństwo ratyfikowanych umów międzynarodowych przed ustawami), należności takie opodatkowaniu podlegać nie mogą.

Od redakcji

Stanowisko zajęte przez sądy w niniejszej sprawie jest zgodne z jednolitą linią orzeczniczą, w myśl której o rozstrzygnięciu sprawy przesądza to, czy konkretny przepis mającej zastosowanie UPO dotyczący opodatkowania należności licencyjnych obejmuje także należności za oprogramowanie komputerowe. W przypadku państwa, którego dotyczy niniejszy kazus, tak nie jest, gdyż art. 12 ust. 3 UPO zawartej z Marokiem brzmi:

Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Dla odróżnienia spójrzmy na art. 12 ust. 3 UPO z Czechami:

Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich.

W przypadku wypłaty należności licencyjnych za oprogramowanie kontrahentowi z Czech podatek u źródła pobrany już być musi.

Nauka wynikająca z niniejszego kazusu jest więc prosta: należy postąpić stosownie do przepisu danej UPO dotyczącego należności licencyjnych. Przy czym należy być, przynajmniej wstępnie, optymistą, gdyż zdecydowana większość tych umów międzynarodowych brzmi tak jak umowa rozpatrywana w niniejszej sprawie.

Dodajmy, że przedstawiana kwestia musi być rozwiązywana identycznie na gruncie PIT i CIT, czyli niezależnie od tego, czy kontrahentami podatnika są osoby fizyczne czy prawne.