Interpretacja indywidualna z dnia 28.10.2020, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.476.2020.3.PRM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.476.2020.3.PRM

Brak obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury końcowej do otrzymanej z góry zapłaty udokumentowanej fakturą na podstawie art. 106f ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 29 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.476.2020.2.PRM (doręczone Stronie w dniu 1 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury końcowej do otrzymanej z góry zapłaty udokumentowanej fakturą na podstawie art. 106f ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 6 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 29 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.476.2020.2.PRM (skutecznie doręczonym w dniu 1 października 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury końcowej do otrzymanej z góry zapłaty udokumentowanej fakturą na podstawie art. 106f ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka działająca pod firmą: C. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT będącym polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia na rzecz klientów usług retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real-time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych. W ramach swojej działalności, grupa kapitałowa, której częścią jest Wnioskodawca, wypracowała szereg rozwiązań w postaci algorytmów i programów służących do rozwoju strategii marketingowych w Internecie.

Wnioskodawca oferuje swoje usługi polegające na wykorzystaniu innowacyjnych technologii pozwalających na precyzyjne dobieranie odbiorców reklam w celu zwiększenia ilości sprzedaży produktów przez klienta. Za świadczone usługi Spółka uzyskuje wynagrodzenie, którego wysokość netto - w zależności od dokonanych ustaleń - może być ustalana w szczególności jako:

1. iloczyn kliknięć na baner reklamowy oraz ustalonej stałej stawki za jedno kliknięcie;
2. prowizja od wartości brutto sprzedaży dokonanych w danym miesiącu;
3. prowizja od liczby konwersji w danym miesiącu;
4. iloczyn liczby kliknięć na baner reklamowy oraz zmiennej stawki za jedno kliknięcie, której wysokość jest ustalana na podstawie współczynników określonych przez Strony.

Spółka w odniesieniu do zasad płatności stosuje różne modele współpracy z klientami. Model najczęściej wykorzystywany przez Wnioskodawcę polega na otrzymywaniu płatności z dołu za wykonane usługi w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Wnioskodawca stosuje również rozwiązanie polegające na zawieraniu umowy - co do zasady na czas nieokreślony - zobowiązującej kontrahenta do zapłaty wynagrodzenia z góry za usługi świadczone przez Wnioskodawcę. Zgodnie ze wzorem stosowanej (aktualnie i w przyszłości) w tym zakresie umowy (dalej: Umowa) Wnioskodawcy przysługuje miesięczne wynagrodzenie za świadczone usługi, które jest (i będzie) zapłacone przez Klienta z góry na podstawie wystawionej (...) faktury Pro Forma. (...) Wynagrodzenie będzie rozliczane transakcjami zrealizowanymi w ramach transakcji, w każdym miesiącu trwania kampanii.. Miesięczne wynagrodzenie przysługujące Wnioskodawcy wyliczane jest przy wykorzystaniu jednej z opisanych wcześniej form. Zgodnie ze stosowanym przez Wnioskodawcę Regulaminem świadczenia usług (będącym elementem zawieranych Umów) klient ma prawo do rozwiązania Umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W takim przypadku, gdy kwota dokonanej płatności z góry nie zostanie w całości rozliczona (tj. będzie ona wyższa, niż wysokość wynagrodzenia przysługującego Wnioskodawcy za okres świadczenia usług) Spółka, po zakończeniu trwania Umowy zwraca niewykorzystaną część dokonanej z góry zapłaty.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że klientami korzystającymi z opisanego modelu współpracy są w zdecydowanej większości polscy rezydenci podatkowi. Do momentu złożenia wniosku podmiotami zagranicznymi, które współpracowały ze Spółką na opisanych wyżej zasadach (tj. dokonywały płatności z góry za świadczone przez Wnioskodawcę usługi) są:

1. spółka A. z siedzibą w () (()), identyfikująca się następującym numerem podatkowym: (), będąca rumuńskim rezydentem podatkowym;
2. spółka B. z siedzibą w () (()), identyfikująca się następującym numerem podatkowym: (), będąca bułgarskim rezydentem podatkowym.

W przyszłości mogą zdarzyć się sytuacje, w których kontrahentami Spółki będą podmioty zagraniczne. Niemniej, na aktualnym etapie Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać danych takich podmiotów.

W piśmie z dnia 7 października 2020 r. Wnioskodawca potwierdził, że otrzymana w danym miesiącu z góry zapłaty całości (bądź części) wynagrodzenia dokonanego na podstawie wystawionej faktury Pro Forma skutkuje (i w przyszłości będzie skutkowało) wystawieniem przez Niego faktury zaliczkowej, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku otrzymania zapłaty z góry całości wynagrodzenia za dany (miesięczny) okres rozliczeniowy, która to zapłata (mogąca obejmować wynagrodzenie za jeden lub więcej miesięcy) została przez Spółkę udokumentowana fakturą (fakturami), o której mowa w art. 106f ust. 1 Ustawy VAT, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury końcowej, o której mowa w art. 106f ust. 3 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku otrzymania zapłaty z góry całości wynagrodzenia za dany (miesięczny) okres rozliczeniowy, która to zapłata (mogąca obejmować wynagrodzenie za jeden lub więcej miesięcy) została przez Spółkę udokumentowana fakturą (fakturami), o której mowa w art. 106f ust. 1 Ustawy VAT, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury końcowej, o której mowa w art. 106f ust. 3 ustawy VAT.

Uzasadnienie

Wnioskodawca wskazuje, że przepisem determinującym sposób zachowania Spółki jest art. 106f Ustawy VAT. Regulacja ta traktuje o ciążących na podatnikach VAT obowiązkach dotyczących dokumentowania uzyskania płatności m.in. przed wykonaniem usługi. W ustępie 1 doprecyzowane zostało, jakie elementy powinna zawierać faktura dokumentująca sytuację opisaną w art. 106b ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT - czyli w szczególności otrzymanie zapłaty (niezależnie od jej formy) przed wykonaniem usługi (upływem przyjętego okresu rozliczeniowego).

Ustęp 3 wskazanego przepisu wprowadza normę, zgodnie z którą, jeżeli faktura dokumentująca dokonanie zapłaty przed wykonaniem usługi (tzw. faktura zaliczkowa) nie obejmuje całości wynagrodzenia przysługującego podatnikowi (podmiotowi świadczącemu usługę), jest on obowiązany - po wykonaniu usługi (upływie okresu rozliczeniowego) - do wystawienia faktury końcowej spełniającej warunki opisane w tym przepisie. Natomiast art. 106f ust. 4 Ustawy VAT wyjaśnia, jak powinien postąpić podatnik, gdy wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą otrzymanie części zapłaty przed wykonaniem usługi. Zgodnie z jego treścią, w przypadku, kiedy wystawiona suma należności wykazanych na tych fakturach obejmuje całą zapłatę, ostatnia z wystawionych faktur powinna wskazywać również numery wcześniejszych faktur.

W ocenie Wnioskodawcy, z treści przywołanego przepisu (art. 107f ust. 3 i ust. 4 Ustawy VAT) wynika a contrario, że w sytuacji, w której podatnik przed wykonaniem usługi (zakończeniem okresu rozliczeniowego) udokumentuje fakturą zaliczkową (lub fakturami zaliczkowymi) uzyskaną zapłatę, która w całości odpowiada przysługującemu mu wynagrodzeniu za świadczoną w danym okresie usługę, nie ma on obowiązku wystawiania faktury końcowej. Innymi słowy, zgodnie z przepisem, ilość faktur zaliczkowych pozostaje bez wpływu na obowiązek wystawienia faktury końcowej po wykonaniu usługi (upływie okresu rozliczeniowego).

Równocześnie, zdaniem Spółki, na obowiązki związane z wystawieniem faktury końcowej nie ma wpływu fakt, że część płatności dokonywanych z góry dokumentowanych fakturami zaliczkowymi dokonywanych przez jej kontrahentów dotyczy więcej niż jednego okresu rozliczeniowego (tj. zapłacone kwota może stanowić zapłatę za jeden, dwa lub więcej miesięcy). Z komentowanego przepisu nie wynika bowiem, aby ustawodawca w jakikolwiek sposób różnicował zasady dokumentowania fakturami końcowymi w zależności od ilości okresów rozliczeniowych, których dotyczą. Z art. 106f ust. 3 Ustawy VAT wynika bezpośrednio, że jedynym czynnikiem, jaki determinuje konieczność wystawienia faktury końcowej jest brak uzyskania całej zapłaty przez podatnika.

Odnosząc powyższe do opisanej we wniosku sytuacji, Spółka w przypadku uzyskania płatności z góry przed wykonaniem usługi (upływem okresu rozliczeniowego), zarówno w przypadku, gdy zapłata została udokumentowana jedną bądź więcej niż jedną fakturą zaliczkową nie będzie zobowiązana do wystawienia faktury końcowej, o której mowa w art. 106f ust. 3 Ustawy VAT. Podobnie, bez znaczenia dla konieczności wystawienia faktury końcowej pozostanie udokumentowanie fakturą (fakturami) zaliczkową otrzymania zapłaty za więcej niż jeden okres rozliczeniowy.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę zostało wyrażone również przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 29 maja 2019 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.186.2019.2.KO). We wskazywanym rozstrzygnięciu przyjęto, że: jeżeli fakturą zaliczkową (fakturami zaliczkowymi) podatnik udokumentował już całą należność, po dokonaniu dostawy towaru czy wykonaniu usługi nie wystawia się już faktury końcowej. W takim przypadku ostatnią (końcową) fakturą jest faktura dokumentująca ostatnią wpłatę przed dokonaniem dostawy towarów czy wykonaniem usług.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku otrzymania zapłaty z góry całości wynagrodzenia za dany (miesięczny) okres rozliczeniowy, która to zapłata (mogąca obejmować wynagrodzenie za jeden lub więcej miesięcy) została przez Spółkę udokumentowana fakturą (fakturami), o której mowa w art. 106f ust. 1 Ustawy VAT, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury końcowej, o której mowa w art. 106f ust. 3 Ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów i usług.

Katalog elementów, które powinna zawierać faktura wskazany został w art. 106e ustawy.

Zgodnie z art. 106f ust. 1 ustawy, faktura, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, powinna zawierać:

1. dane, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
2. otrzymaną kwotę zapłaty;
3. kwotę podatku wyliczoną według wzoru:

KP = ZB x SP/100 + SP

gdzie:

KP- oznacza kwotę podatku,

ZB- oznacza kwotę otrzymanej całości lub części zapłaty,

SP- oznacza stawkę podatku;

1. dane dotyczące zamówienia lub umowy, a w szczególności: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, cenę jednostkową netto, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów lub usług bez kwoty podatku, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość zamówienia lub umowy z uwzględnieniem kwoty podatku.

Jeżeli faktura, o której mowa w ust. 1, nie obejmuje całej zapłaty, w fakturze wystawianej po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi sumę wartości towarów lub usług pomniejsza się o wartość otrzymanych części zapłaty, a kwotę podatku pomniejsza się o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części zapłaty. Faktura, o której mowa w zdaniu pierwszym, powinna również zawierać numery faktur wystawionych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106f ust. 3 ustawy).

Z kolei, w przypadku gdy wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą otrzymanie części zapłaty, a faktury te obejmują łącznie całą zapłatę, ostatnia z tych faktur powinna zawierać również numery poprzednich faktur (art. 106f ust. 4 ustawy).

Zatem z ww. przytoczonych przepisów wynika, że obowiązek wystawiania tzw. faktur końcowych istnieje w przypadkach, gdy faktura lub faktury zaliczkowe nie obejmują całej zapłaty. W przypadku zaś, gdy wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą otrzymanie części zapłaty, a faktury te obejmują łącznie całą zapłatę, ostatnia z tych faktur powinna zawierać również numery poprzednich faktur, a więc dane wymagane dla tzw. faktur końcowych, o których mowa w art. 106f ust. 3 ustawy. A zatem w takich przypadkach ostatnia z faktur zaliczkowych pełni funkcję faktury końcowej.

Na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Na mocy art. 106i ust. 2 ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Powołane przepisy wyraźnie wskazują, że podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy lub wykonano usługę. Jeżeli podatnik otrzyma całość lub część zapłaty przed dokonaniem danej czynności powinien wystawić fakturę również nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał całość lub część zapłaty.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka - zarejestrowana jako czynny podatnik VAT - prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real-time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych.

Wnioskodawca oferuje usługi polegające na wykorzystaniu innowacyjnych technologii pozwalających na precyzyjne dobieranie odbiorców reklam w celu zwiększenia ilości sprzedaży produktów przez klienta.

Spółka przy współpracy z klientami najczęściej stosuje metodę płatności polegającą na otrzymaniu wynagrodzenia z dołu za wykonanie usług w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Wnioskodawca stosuje też zawieranie umów - co do zasady na czas nieokreślony - która zobowiązuje kontrahenta do zapłaty wynagrodzenia miesięcznego z góry za świadczone usługi, na podstawie wystawionej faktury Pro Forma. W sytuacji, gdy przy rozwiązaniu umowy z klientem, płatność dokonana z góry nie zostanie rozliczona w całości, Spółka po zakończeniu umowy zwraca niewykorzystaną część dokonanej zapłaty.

Z modelu opartego na płatności z góry za świadczone usługi korzystają głównie polscy rezydenci podatkowi. Jednakże Spółka na zasadach opisanych powyżej współpracowała także z zagranicznymi rezydentami podatkowymi.

Dla Wnioskodawcy otrzymana w danym miesiącu z góry zapłata całości (bądź części) wynagrodzenia dokonanego na podstawie wystawionej faktury Pro Forma skutkuje (i w przyszłości będzie skutkowało) wystawieniem przez Spółkę faktury zaliczkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wystawienia faktury końcowej na podstawie art. 106f ust. 3 ustawy, do faktur, o których mowa w art. 106f ust. 1 ustawy, dokumentujących otrzymanie wynagrodzenia z góry za dany miesięczny okres.

Na wstępie tut. Organ pragnie zauważyć, że faktura Pro Forma nie jest dokumentem księgowym. Jest to dokument wystawiany w obrocie gospodarczym i jego celem może być np. potwierdzenie złożenia oferty czy przyjęcia zamówienia do realizacji. Wyraźne oznaczenie tego dokumentu wyrazami pro forma powoduje, że nie można przypisać mu waloru faktury w rozumieniu przepisów o VAT. Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie przewidują bowiem, w celu dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wystawiania dokumentów określanych mianem faktur pro forma.

Jak wynika z art. 106b ust. 1 i ust. 4 ustawy, faktura ma stwierdzać dokonanie sprzedaży czy też otrzymanie przez Wnioskodawcę całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka współpracując z klientami zarówno polskimi jak i zagranicznymi oferuje usługi retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real-time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych. Co do zasady Wnioskodawca stosuje metodę płatności polegającą na otrzymaniu wynagrodzenia z dołu za wykonanie usług w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Spółka stosuje także zgodnie z zawartą z kontrahentem umową co do zasady na czas nieokreślony - metodę zapłaty z góry miesięcznego wynagrodzenia przysługującego Spółce na podstawie wystawionej faktury Pro Forma. Otrzymana z góry zapłata całości (lub części) wynagrodzenia na podstawie wystawionej faktury Pro Forma skutkuje i będzie skutkowało wystawieniem przez Wnioskodawcę faktury zaliczkowej.

Opisana w przedstawionym wniosku faktura Pro Forma przed wykonaniem usługi i przed otrzymaniem jakiejkolwiek zapłaty nie będzie dokumentować żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca jeszcze przed wykonaniem usługi określonej w zawartej umowie i na podstawie wystawionej faktury Pro Forma otrzyma część lub całość zapłaty, to jest zobowiązany do wystawienia faktury zaliczkowej, zgodnie z art. 106f ust. 1 ustawy w zw. z art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy, nie później niż 15. dnia od miesiąca po miesiącu, w którym otrzyma część lub całość zapłaty (art. 106i ust. 2 ustawy).

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca do otrzymanej z góry całości lub części zapłaty wynagrodzenia na poczet świadczenia ww. usług wystawia fakturę zaliczkową na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy.

W niniejszej sprawie należy wskazać, że jeżeli fakturą zaliczkową/fakturami zaliczkowymi Wnioskodawca udokumentował już całą należność, po wykonaniu usługi nie wystawia się już faktury końcowej. W takim przypadku ostatnią (końcową) fakturą jest faktura dokumentująca ostatnią wpłatę przed wykonaniem usług, przy czym faktura ta powinna zawierać numery faktur wystawianych przed wykonaniem usługi.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane w tym zakresie przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca co do zasady nie powinien wystawić faktury końcowej w przypadku otrzymania i udokumentowania otrzymanych wcześniej zaliczek obejmujących całą zapłatę za usługę. Jednocześnie należy zaznaczyć, że obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie zabraniają wystawiania faktur końcowych, które będą dodatkowym dowodem potwierdzającym wyświadczenie usługi i z których wynikać będzie, że należność w całości została uregulowana. Jeżeli zatem w przypadku, gdy Wnioskodawca wystawi fakturę końcową, gdy uprzednio do tej samej transakcji wystawił faktury zaliczkowe obejmujące 100% należnego wynagrodzenia na poczet świadczonych usług, to w takiej fakturze końcowej powinien zostać wyzerowany podatek.

Zatem, mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku wystawienia faktury końcowej, o której mowa w art. 106f ust. 3 ustawy, do faktur, o których mowa w art. 106f ust. 1 ustawy, dokumentujących otrzymanie wynagrodzenia z góry za dany miesięczny lub dłuższy okres, należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że w zakresie podatku dochodowego do osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej