Postanowieniami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług rozszerzono katalog warunków zatrudnienia, które pracodawca delegujący pracownika na terytorium danego państwa zobowiązany jest zapewnić na poziomie nie mniej korzystnym, niż wynika to z przepisów powszechnie obowiązujących lub układów zbiorowych (orzeczeń arbitrażowych) uznawanych za powszechnie stosowane także o stawki dodatków lub zwrot wydatków na pokrycie kosztów wyżywienia i zakwaterowania dla pracowników znajdujących się daleko od domów z powodów zawodowych. W polskiej ustawie z dnia 10 czerwca 2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 2206 z późn. zm.) powyższy zapis znalazł odzwierciedlenie w znowelizowanym przepisie art. 4 ust. 2, który wśród warunków zatrudnienia, które zagraniczny pracodawca delegujący jest zobowiązany zapewnić pracownikowi delegowanemu do pracy w Polsce obejmuje także należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową z miejsca na terytorium RP, do którego pracownik jest delegowany, do innego miejsca na terytorium RP lub poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że w sytuacji, w której pracownik delegowany do czasowego wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (w określone miejsce wykonywania pracy) odbywać będzie podróż służbową poza ww. miejsce wykonywania pracy w Polsce - do innego miejsca w Polsce lub za granicą, pracodawca delegujący zobowiązany jest do zrekompensowania mu kosztów związanych w ww. podróżą na zasadach nie mniej korzystnych, niż wynika to z przepisów powszechnie obowiązujących, tj. w oparciu o postanowienia rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Przepis ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług stanowi, że warunek zatrudnienia w ww. zakresie jest gwarantowany pracownikowi delegowanemu do pracy w Polsce na warunkach nie mniej korzystnych, tzn. co najmniej równorzędnych z tymi, które wynikają z polskich przepisów prawa pracy regulujących rekompensowanie pracownikowi podwyższonych kosztów zakwaterowania i wyżywienia w związku z odbywanymi podróżami służbowymi, tak krajowymi, jak i zagranicznymi. Nie pozostaje w sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawa działanie pracodawcy, który ukształtuje sytuację pracownika w tym zakresie w sposób korzystniejszy, niż wynika to z przywołanych regulacji prawnych, na przykład w oparciu o stosowne przepisy prawa kraju wysyłającego czy też regulacje wewnątrzzakładowe (regulaminy, statuty, umowy zbiorowe pracy etc.). Powyższe rozwiązanie stanowi konsekwencję postanowienia art. 3 ust. 7 dyrektywy 96/71/WE, które stanowi, że brak jest przeszkód w stosowaniu korzystniejszych warunków zatrudnienia niż gwarantowane przepisami prawa państwa przyjmującego w przypadku delegowania pracownika do czasowego wykonywania pracy na terytorium tego państwa. Na analogicznych zasadach realizowany jest powyższy obowiązek w przypadku delegowania pracowników polskich firm, kierowanych do czasowego wykonywania pracy w Polsce. W sytuacji, w której pracownik polskiego przedsiębiorcy delegowany jest do wykonywania pracy na terenie danego państwa i w trakcie delegowania realizuje podróż służbową (w rozumieniu przepisów państwa przyjmującego), wykonując określone zadanie poza miejscem oddelegowania, na terytorium tego samego państwa przyjmującego lub na terenie innego państwa, jest uprawniony do uzyskania zwrotu wydatków związanych z zakwaterowaniem i wyżywieniem w trakcie odbywanej podróży służbowej na zasadach obowiązujących w państwie przyjmującym (w państwie oddelegowania). Nie ma przeszkód jednak, zastosowania wobec pracownika rozwiązań korzystniejszych. Przepisy również w tym przypadku nakazują stosowanie wobec pracownika rozwiązań nie mniej korzystnych niż wynikające z przepisów kraju przyjmującego, tzn. co najmniej równorzędnych, bez uszczerbku dla stosowania rozwiązań, o których mowa w przepisie art. 3 ust. 7 dyrektywy 96/71/WE.

Z poważaniem,

Dyrektor Departamentu Legalności Zatrudnienia

Jarosław Leśniewski

/-podpisano elektronicznie/