Problemy z rozliczaniem podróży służbowych

Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Rozliczenia związane z podróżą służbową nastręczają wiele problemów zarówno pracodawcom, jak i pracownikom. Dotyczy to nie tylko wysokości należności, sposobu ich udokumentowania, lecz także ustalenia, czy wyjazd pracownika jest podróżą służbową.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej: rozporządzenie delegacyjne) określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu krajowej i zagranicznej podróży służbowej. Zasady te stosują także pracodawcy spoza sfery budżetowej, jeżeli nie ustalili ich w regulaminie wynagradzania, układzie zbiorowym pracy lub w umowie o pracę.

Do prawidłowego rozliczania podróży służbowych pracodawca powinien przede wszystkim ustalić, czy wyjazd pracownika to faktycznie podróż służbowa, i obliczyć okres jej trwania. Dopiero na tej podstawie możliwe jest prawidłowe wyliczenie diet i innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowej.

Co jest podróżą służbową

Wyjazd pracownika może być traktowany jako podróż służbowa pod warunkiem, że jest odbywany:

• poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy,
• na polecenie pracodawcy,
• w celu wykonania zadania określonego przez pracodawcę.

Wszystkie powyższe cechy muszą wystąpić łącznie, gdyż brak jakiejkolwiek z nich wyklucza zakwalifikowanie pracy "wyjazdowej" jako tej świadczonej w ramach delegacji.

Przykład

Pracownik zatrudniony na stanowisku przedstawiciela handlowego w umowie o pracę jako miejsce pracy ma wskazane województwo łódzkie. 25 września 2017 r. z własnej inicjatywy udał się służbowym autem do Warszawy, aby zorientować się w cenach oferowanych przez konkurencję. Ponieważ wyjazd ten nie został zlecony przez pracodawcę, nie można uznać go za podróż służbową.

Wyjazd szkoleniowy pracownika powinniśmy kwalifikować jako podróż służbową, jeżeli podwładny:

• wyjeżdża poza siedzibę zakładu pracy lub stałe miejsce pracy oraz
• udaje się na szkolenie na wyraźne polecenie pracodawcy.

Za takim podejściem przemawia dodatkowo fakt, że zakład pracy nie może działać na koszt pracownika, który uczestniczy w szkoleniu z inicjatywy oraz w interesie pracodawcy, w związku z czym powinien mieć zapewniony zwrot określonych wydatków poniesionych z tytułu wyjazdu.

Zaznaczmy, że pracodawca nie może wysyłać osób w podróże służbowe (w tym na wyjazdowe szkolenia) przed ich zatrudnieniem. Aby móc wydawać polecenia służbowe, pracodawca musi uprzednio nawiązać stosunek pracy z osobą, którą chce skierować do odbycia delegacji.

Jak liczyć czas delegacji

Podróż służbowa trwa nieprzerwanie od momentu jej rozpoczęcia do zakończenia. Zarówno przy wyjazdach krajowych, jak i zagranicznych czas trwania delegacji liczy się w sposób ciągły, a dobę stanowią kolejne 24 godziny niezależnie od godziny, w której ten okres czasu się zaczyna.

Przykład

Pracownik został wysłany przez przełożonego w podróż służbową do Gdańska pociągiem, którym wyruszył we wtorek, 26 września, o godz. 11³⁰. Pierwsza doba zakończy się o godz. 11²⁹ w środę, 27 września.

Czas podróży zagranicznej liczymy:

• od chwili przekroczenia granicy państwowej w drodze za granicę do chwili jej przekroczenia w drodze powrotnej do kraju - w przypadku podróży lądowej,
• od chwili startu samolotu w drodze za granicę z ostatniego lotniska w kraju do chwili lądowania samolotu w drodze powrotnej na pierwszym lotnisku w kraju - w przypadku podróżowania drogą lotniczą,
• od chwili wyjścia statku (promu) z ostatniego portu polskiego do chwili wejścia statku (promu) w drodze powrotnej do pierwszego portu polskiego - w przypadku podróży morskiej.

Przykład

Pracownik mieszkający w Gdańsku odbył zagraniczną podróż służbową do Niemiec samolotem. Wystartował z lotniska w Gdańsku 18 września 2017 r. o godzinie 10³⁰, następnie o godzinie 11³⁰ lądował w Warszawie, skąd wyleciał w dalszą drogę do Niemiec o godzinie 14⁰⁰. Wrócił 21 września, lądując o godzinie 16⁰⁰ na lotnisku w Warszawie. Jego pobyt za granicą trwał 3 doby i 2 godziny, tj. od godz. 14⁰⁰ 18 września do godziny 16⁰⁰ 21 września.

Jak ustalać odcinki krajowe przy delegacji zagranicznej

W przypadku odbywania zagranicznej delegacji w połączeniu z przejazdem na obszarze Polski, do rozliczania krajowych odcinków stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące krajowej podróży służbowej. Niestety ustawodawca nie przewidział regulacji wskazujących na to, w jaki sposób - łącznie czy oddzielnie - traktować "polskie" odcinki zagranicznej delegacji. Choć w sprawie tej występowała znaczna rozbieżność poglądów, ostatecznie zwyciężyła koncepcja resortu pracy opowiadająca się za osobnym rozliczaniem krajowych odcinków występujących przy okazji odbywania na polecenie pracodawcy wyjazdów poza granice Polski.

Potwierdza to pismo z 21 maja 2013 r. (sygn. akt DPR-V-4280-14BW/TW/13), w którym stwierdzono, że rozpoczęcie delegacji zagranicznej w chwili przekroczenia granicy polskiej oznacza przerwanie czasu trwania podróży krajowej. Fakt ten zaś uzasadnia słuszność stanowiska, iż odcinki podróży krajowej - odpowiednio poprzedzające moment rozpoczęcia delegacji zagranicznej i odbywane po przekroczeniu granicy polskiej w drodze powrotnej - należy traktować rozdzielnie.

Taki sam wniosek wyrażono w odpowiedzi Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 29 września 2016 r. na zapytanie nr 592 w sprawie interpretacji przepisów dotyczących diet za podróże krajowe i zagraniczne (sygn. akt K8ZAP592).

Przykład

Pracownik udał się firmowym samochodem w podróż służbową z Poznania do Berlina w poniedziałek - 4 września 2017 r. o 7⁰⁰. Granicę przekroczył o 9³⁰ w Świecku. W Berlinie przebywał do czwartku 7 września br., po czym wyruszył tego dnia w podróż powrotną, przekraczając granicę polską o 12⁰⁰. Do Poznania ze Świecka dojechał o 15⁰⁰.

W tym przypadku pracownikowi trzeba rozliczyć 3 odcinki podróży:

• dwa krajowe (Poznań - Świecko - 2,5 godz. oraz Świecko - Poznań - 3 godz.),

• jednego zagranicznego (Świecko - Berlin - Świecko, który trwał 3 doby, 2 godziny i 30 minut).

Jak dokumentować koszty podróży służbowej

Dla potwierdzenia związanych z delegacjami pracowników poszczególnych kosztów, ich kwot oraz czego dotyczyły, potrzebne jest odpowiednie ich udokumentowanie.

Większość pracodawców, wysyłając zatrudnioną osobę w delegację, wystawia dokument zwany "polecenie wyjazdu służbowego oraz rachunek kosztów podróży", który zwykle zawiera m.in.:

• imię i nazwisko osoby delegowanej,
• cel podróży, kraj/kraje i miejsce/miejsca docelowe,
• środek transportu do odbycia tej podróży,
• daty, godziny wyjazdu i powrotu, liczbę godzin w podróży na terenie kraju i poza jego granicami,
• wysokość należnych zatrudnionemu diet oraz ryczałtów,
• zestawienie innych wydatków i zwrotów zatwierdzonych przez pracodawcę.

Udokumentowania wymagają wydatki poniesione przez pracownika, podlegające zwrotowi (dotyczy to m.in. kosztów przejazdów, noclegów i dojazdów, gdy nie są one rozliczane ryczałtowo).

Do uzyskania zwrotu kosztów podróży potrzebne są np.:

• bilety kolejowe i autobusowe,
• dokumenty podróży - przy poruszaniu się promem,
• ewidencja przebiegu pojazdu - w przypadku przemieszczania się samochodem prywatnym,
• dowody opłat za parkingi i przejazdy autostradą - w razie podróżowania autem.

Do zwrotów z tytułu zakwaterowania służy natomiast wystawiona na dane pracodawcy faktura (rachunek) za hotel (motel, pensjonat, apartament) opłacona na miejscu np. prywatną kartą lub gotówką.

Jeżeli przedstawienie konkretnego dokumentu nie jest możliwe, rozliczenie danego kosztu powinno się odbyć na podstawie pisemnego oświadczenia pracownika, zawierającego informacje o dokonanych wydatkach i przyczynach braku ich udokumentowania. Dotyczy to np. sytuacji zagubienia biletu.

Na koszty delegacji składają się również te koszty, które zostały sfinansowane bezpośrednio ze środków pracodawcy (np. kartą służbową lub przelewem). Oczywiście w ich przypadku pracownikom nie należy się od zakładu pracy żaden zwrot.

Zaznaczmy, że nie trzeba dokumentować należności wypłacanych w formie zryczałtowanej, do których zaliczają się:

• diety,
• ryczałty na dojazdy środkami komunikacji miejscowej,
• ryczałty na pokrycie kosztów dojazdu z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego,
• ryczałty za noclegi.

Jak naliczać diety i pomniejszać je z tytułu zapewnionych posiłków

Z racji krajowego wyjazdu na polecenie pracodawcy zatrudnionemu należą się przede wszystkim diety będące ekwiwalentem pieniężnym przeznaczonym na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie delegacji. Temu samemu celowi służy dieta za czas wyjazdu poza granice Polski, z tym że dodatkowo ma ona pokrywać także inne drobne wydatki.

Diety nalicza według reguł przedstawionych w poniższej tabeli.

Zasady rozliczania diety z tytułu podróży służbowej

Jedną z najbardziej problematycznych kwestii przy kalkulowaniu diet delegacyjnych jest ta związana z ich pomniejszaniem na okoliczność zapewnienia pracownikom posiłków w trakcie wyjazdu.

Rozliczanie posiłków w podróży służbowej

Właściciel firmy jest nierzadko zobowiązany reprezentować ją zarówno w kraju, jak i za granicą, w związku z czym musi odbywać podróże służbowe. Choć z ich tytułu nie wypłaca sam sobie diet ani ryczałtów przysługujących pracownikom, to wydatki poniesione na takie podróże może wliczać do kosztów uzyskania przychodu jeżeli podróże mają na celu osiągnięcie przychodu oraz uzyskanie lub utrzymanie źródła przychodu). Osoba prowadząca własny biznes jest przykładowo uprawniona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas tych podróży do wysokości wskazanej w rozporządzeniu delegacyjnym.

Jak wyliczać diety w zagranicznej delegacji przy kilku państwach docelowych

W razie podróży zagranicznej podmiot zatrudniający może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe. Pozwala to ustalać wysokość diet właściwą dla każdego z państw będących celem służbowego wyjazdu. Pracodawca posiada jednak całkowitą swobodę decyzyjną i ma prawo wskazać tylko jedno państwo docelowe, nawet gdy pracownik został wysłany do kilku krajów.

Wyznaczenie kilku państw docelowych nierzadko powoduje trudności z określeniem czasu trwania poszczególnych etapów podróży. Występują one przede wszystkim przy poruszaniu się przez zatrudnioną osobę samochodami, które nie są wyposażone w nadajniki GPS. W ich przypadku pracodawca:

• zwykle nie ma możliwości pozyskania danych odnośnie do dokładnego momentu przekraczania granic kolejnych państw (zwłaszcza w obrębie strefy Schengen, w której co do zasady zniesiona jest kontrola osób przekraczających granice),
• w konsekwencji musi w tym zakresie posiłkować się oświadczeniami pracownika.

Wymienionych problemów najczęściej nie ma przy podróżowaniu samolotem lub statkiem, gdyż dzień i godzinę przylotu bądź wylotu czy wpłynięcia bądź wypłynięcia dość łatwo ustalić, chociażby na podstawie informacji zawartych na biletach.

Przykład

Pracownik wyruszył 26 września 2017 r. z siedziby zatrudniającego go podmiotu w Bydgoszczy do trzech kontrahentów, z których pierwszy ma siedzibę w Berlinie, drugi w Brukseli, a trzeci w Paryżu. Jego pracodawca rozliczający delegacje zgodnie z regułami przewidzianymi dla pracowników tzw. budżetówki wyznaczył mu trzy państwa docelowe podróży zagranicznej:

• Niemcy (gdzie dieta za dobę podróży wynosi 49 EUR),

• Belgię (gdzie dieta wynosi 48 EUR),

• Francję (gdzie dieta wynosi 50 EUR).

Rozliczając ww. zagraniczną część delegacji, należy podzielić ją na 3 części przypisane do poszczególnych państw docelowych.

Zakładając, że "niemiecki" odcinek delegacji trwał łącznie 52 godz., "belgijski" - 36 godz., a "francuski" - 60 godz., wyliczenie diet w opisanej sytuacji powinno wyglądać następująco:

• podróż do Niemiec: 2 x 49 EUR + 1/3 x 49 EUR = 114,33 EUR,

• podróż do Belgii: 1 x 48 EUR + 1/2 x 48 EUR = 72 EUR,

• podróż do Francji: 2 x 50 EUR + 1/2 x 50 EUR = 125 EUR.

Według jakich zasad dokonywać zwrotu pracownikowi kosztów przejazdów

Pracownik, który z powodu odbywania podróży służbowej poniósł koszty przejazdów, uprawniony jest uzyskania z ich tytułu zwrotu wydatkowanych środków. Należy podkreślić, że:

• wysokość kosztów przejazdu do miejscowości stanowiącej cel podróży służbowej i z powrotem zależy od środka transportu, z którego korzysta pracownik,
• środek transportu właściwy do odbycia delegacji wskazuje podmiot zatrudniający, który ma prawo określić warunki, które wpływają na koszt przejazdu poprzez np. określenie, w jakiej klasie w pociągu czy samolocie będzie podróżował podwładny.

Zatrudniony nie może samowolnie:

• decydować o tym, w jaki sposób dotrze do docelowego miejsca delegacji,
• zmieniać środek transportu, którym będzie się docierał lub wracał z miejscowości wyznaczonej przez zakład pracy.

W razie samowolnej zmiany przez pracownika środka transportu pracodawca ma prawo odmówić zwrotu wydatków w części przewyższającej koszty przejazdu wskazanym przez siebie środkiem transportu.

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazdy w delegacji samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością zakładu pracy. W takich okolicznościach przysługuje zwrot w kwocie będącej iloczynem ilości kilometrów przejechanych w celu odbycia podróży służbowej i stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej przez pracodawcę.

W praktyce zakłady pracy zazwyczaj posługują się stawką właściwą dla danego rodzaju pojazdu, określoną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Stawka za 1 km przebiegu wynosi:

• 0,5214 zł - dla samochodu o pojemności skokowej silnika do 900 cm³,
• 0,8358 zł - dla samochodu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³,
• 0,2302 zł - dla motocykla,
• 0,1382 zł - dla motoroweru.

Należy dodać, że Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa zadeklarowało rozpoczęcie prac nad zmianą obowiązujących stawek za 1 km przebiegu.

Do otrzymania zwrotu kosztów przemieszczania się w delegacji samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy niezbędne jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Rozporządzenie delegacyjne w odniesieniu do podróży zagranicznej przewiduje wypłatę:

• ryczałtu na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu oraz
• ryczałtu na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej. Pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej

- § 17 rozporządzenia.

Przywołana regulacja nic nie mówi o zwrotach faktycznych kosztów poniesionych w związku z ww. dojazdami. A zatem wspomniane ryczałty są jedynymi świadczeniami należnymi za te dojazdy (chyba że wewnątrzzakładowe akty stanowią inaczej).

W jakim terminie pracodawca powinien rozliczać delegacje

Obowiązkiem zatrudnionej osoby jest rozliczenie kosztów podróży służbowej w terminie 14 dni od dnia jej zakończenia. Niestety, przepisy nie wskazują, w jakim czasie pracodawca powinien rozliczać podwładnym delegacje i wypłacać należne im z tego tytułu należności. A skoro tak, to trzeba odwołać się do art. 455 Kodeksu cywilnego, stanowiącego, że gdy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Za wezwanie dłużnika możemy uznać dostarczenie zakładowi pracy przez pracownika pełnej informacji o kosztach podroży wraz z odpowiednimi dokumentami (np. rachunkami) i ewentualnie oświadczeniami o okolicznościach mających wpływ na naliczenie świadczeń delegacyjnych.

UWAGA!

Przysługujące pracownikowi należności za zakończoną delegację pracodawca powinien wypłacić bez zbędnej zwłoki, w najbliższym możliwym czasie.

Zauważmy, że Sąd Najwyższy w wyroku z 30 czerwca 2011 r. (sygn. akt III CSK 282/10) podkreślił, że:

SN (...) Użytego w art. 455 k.c. terminu »niezwłocznie« nie należy utożsamiać z terminem natychmiastowym, termin »niezwłocznie« oznacza bowiem termin realny, mający na względzie okoliczności miejsca i czasu, a także regulacje zawarte w art. 354 i art. 355 k.c.

W jaki sposób w kontekście PIT i ZUS rozliczać należności za delegacje

Od przyznanych zatrudnionym osobom świadczeń związanych z delegacjami nie trzeba naliczać składek ZUS oraz zaliczek podatkowych, ale tylko wtedy, gdy:

• mamy do czynienia z faktem odbywania podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy,
• zakres i kwoty świadczeń należnych pracownikowi nie przekraczają wartości określonych w przepisach rozporządzenia delegacyjnego.

Tak wynika z:

• § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz
• art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku wypłacania zatrudnionym należności delegacyjnych w kwotach wyższych niż te, które przysługują w sferze budżetowej, nadwyżka stanowi przychód podlegający opodatkowaniu i składkowaniu.

Przykładowo, jeśli zatrudnionej osobie zapewniono w trakcie delegacji wyżywienie o wartości przewyższającej poziom diety określonej w rozporządzeniu delegacyjnym, wówczas nadwyżka stanowi przysporzenie majątkowe, które nie może korzystać ze zwolnienia podatkowo-składkowego. Znajduje to potwierdzenie m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 3 stycznia 2017 r., sygn. akt 1061-IPTPB1.4511.949.2016.1.DJD,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 lipca 2017 r., sygn. akt 0114-KDIP3-3.4011.176.2017.1.JMZ,
• wyroku NSA z 9 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 945/15.

Przy czym inaczej należy rozpatrywać sytuacje, w których pracownik spożywa na koszt pracodawcy posiłek (np. obiad) z kontrahentem czy potencjalnym klientem w trakcie spotkania biznesowego, którego celem jest np. zawarcie kontraktu handlowego lub negocjowanie warunków współpracy. W takim przypadku:

• pracownik wykonuje w prawidłowy i rzetelny sposób wyznaczone mu przez pracodawcę zadania, a spożywanie posiłku jest tylko okolicznością towarzyszącą zasadniczemu celowi, jakim jest reprezentowanie interesów zakładu pracy,
• trudno uznać, że konsumpcja posiłku jest dla podwładnego korzyścią, z której pracownik korzysta w sposób dobrowolny i celowy, powodujący przyrost jego aktywów i przynoszący konkretne oszczędności.

Finansowane przez podmiot zatrudniający posiłki konsumowane w czasie spotkań biznesowych, w których pracownik bierze udział na polecenie pracodawcy, nie generują zatem po jego stronie przychodu. Nawet gdy są one spożywane w trakcie podróży służbowych, a ich wartość przewyższa poziom diety. Słuszność tego poglądu potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 lutego 2014 r., sygn. akt IPTPB1/415-710/13-4/MD, oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym przesądzono, że za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika, który skorzystał z nich w pełni dobrowolnie, w swoim interesie (a nie w interesie pracodawcy),
• przyniosły zatrudnionemu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnej osobie (a więc nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Co istotne, nawet jeśli dany posiłek w delegacji nie jest dla zatrudnionego przysporzeniem majątkowym, to i tak powinien pomniejszać dietę, o ile można go zakwalifikować jako śniadanie, obiad lub kolację.

Przykład

Przedstawiciel handlowy zatrudniony w ramach stosunku pracy po zakończonej 13-godzinnej krajowej podróży służbowej otrzymał od pracodawcy m.in. zwrot za fakturę za obiad z klientem opiewającą na sumę 140 zł (obiad został skonsumowany w trakcie spotkania biznesowego stanowiącego główny cel podróży). Mimo że kwota ta przewyższa poziom diety krajowej (30 zł), to nie należy naliczać od niej składek ZUS ani podatku. Niemniej jednak omawiany posiłek powinien pomniejszyć dietę o 15 zł (czyli o 50%).

We wrześniu 2017 r. ww. przedstawiciel handlowy odbył kolejną krajową podróż służbową, która trwała łącznie 14 godzin i w trakcie której pracownikowi zakład pracy zafundował obiad o wartości 100 zł. Nie było to związane z żadnym spotkaniem o charakterze służbowym, a zatem kwota 70 zł stanowiąca nadwyżkę ponad 30 zł (100 zł - 30 zł = 70 zł) powinna zostać opodatkowana i oskładkowana.

Zakładając, że wspomniany pracownik otrzymuje co miesiąc stałe wynagrodzenie (4000 zł brutto), jest uprawniony do podstawowych kosztów uzyskania przychodu oraz kwoty zmniejszającej miesięczne zaliczkę podatkową (46,33 zł), jego wrześniowa lista płac powinna wyglądać jak poniżej:

Podstawa prawna:

• art. 77⁵ ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy - j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666; ost.zm. Dz.U. z 2017 r. poz. 962

• art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a), art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych -- j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032; ost.zm. Dz.U. z 2017 r. poz. 1530

• § 2-19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - Dz.U. z 2013 r. poz. 167

• § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy - Dz.U. z 2002 r. nr 27, poz. 271; ost.zm. Dz.U. z 2011 r. nr 61, poz. 308

• § 2 ust. 1 pkt. 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe - j.t. Dz.U. z 2015 r. poz. 2236; ost.zm. Dz.U. z 2017 r. poz. 314

Mariusz Pigulski

- ekspert i praktyk zajmujący się od wielu lat prawem pracy i ubezpieczeń społecznych, absolwent Podyplomowego Studium Prawa Pracy na Uniwersytecie Łódzkim, autor licznych opracowań i publikacji z dziedziny kadrowo-płacowej