Interpretacja indywidualna z dnia 11.12.2015, sygn. IBPP1/4512-731/15/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPP1/4512-731/15/ES

czy przeniesienie opłaty administracyjnej za czasowe zajęcie pasa drogowego, odsetek za nieterminową zapłatę, kosztów upomnienia oraz kosztów egzekucyjnych, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą księgową, czy fakturą.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2015 r. (data wpływu 11 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przeniesienie opłaty administracyjnej za czasowe zajęcie pasa drogowego, odsetek za nieterminową zapłatę, kosztów upomnienia oraz kosztów egzekucyjnych, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą księgową, czy fakturą jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przeniesienie opłaty administracyjnej za czasowe zajęcie pasa drogowego, odsetek za nieterminową zapłatę, kosztów upomnienia oraz kosztów egzekucyjnych, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą księgową, czy fakturą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach () Regionalnego Programu Operacyjnego 2007-2013 realizuje inwestycję pn. B. W wyniku przeprowadzonego postępowania w trybie przetargu nieograniczonego w dniu 17 grudnia 2009 r. została zawarta umowa na wykonanie robót budowlanych z C. S.A. W kosztorysie stanowiącym część oferty, wśród pozostałych kosztów (prac niezbędnych do realizacji zamówienia) oferent wskazał opłaty za zajęcie chodnika i jezdni. Za wykonanie robót objętych zakresem umowy, a tym samym objętych ofertą, zostało przewidziane wynagrodzenie ryczałtowe.

Ustnie Wnioskodawca oraz generalny wykonawca uzgodnili, iż to Wnioskodawca będzie występował z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajętość pasa drogowego, odbierał decyzje, które następnie opłacać będzie generalny wykonawca. Wszystkie decyzje niezwłocznie były okazywane generalnemu wykonawcy, który je sobie kopiował. Niezależnie od tego działający w imieniu generalnego wykonawcy kierownik budowy na bieżąco kontaktował się z organem wydającym decyzje (Z.), skąd dostawał informacje o wydanych decyzjach. Ponieważ to generalny wykonawca posiadał wiedzę w jakim zakresie i w jakim terminie będzie zajmował pas drogowy wykonując roboty budowlane i to on sporządzał projekty organizacji ruchu, Wnioskodawca, w trakcie procesu inwestycyjnego, udzielił generalnemu wykonawcy pełnomocnictwa do występowania z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajętość pasa drogowego, od którego to momentu czynność tę wykonywał generalny wykonawca.

Generalny wykonawca, pomimo, iż koszty te objęte były wynagrodzeniem ryczałtowym wynikającym z umowy podstawowej, nie regulował opłat za zajętość pasa drogowego, skutkiem czego, w wyniku prowadzonych postępowań egzekucyjnych, część należności została ściągnięta z rachunku bankowego Wnioskodawcy, będącego adresatem decyzji administracyjnych. Wnioskodawca nie wiedział, iż nie są one regulowane, dlatego też dopiero po zajęciach rachunku bankowego Wnioskodawca wystawił noty księgowe obejmujące: należność główną - opłaty za zajęcia pasa drogowego, odsetki związane z nieterminową zapłatą, koszty upomnienia oraz koszty egzekucyjne. Pozostałą należność z tytułu zajęcia pasa drogowego, nieobjętą postępowaniem egzekucyjnym, Wnioskodawca uregulował w celu uniknięcia wystawienia na jego rzecz kolejnych tytułów wykonawczych, dodatkowych kosztów egzekucyjnych i aby uniknąć powiększania kwoty odsetek, wystawiając jednocześnie notę księgową na rzecz generalnego wykonawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przeniesienie opłaty administracyjnej za czasowe zajęcie pasa drogowego, odsetek za nieterminową zapłatę, kosztów upomnienia oraz kosztów egzekucyjnych, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą księgową, czy fakturą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy stosownie do przepisu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 31 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 460 ze zm.), zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie, o którym mowa wyżej - według ust. 2 tego artykułu - dotyczy m.in. prowadzenia robót w pasie drogowym. W myśl art. 40 ust. 11 ww. ustawy, opłatę za zajęcie pasa drogowego nalicza i pobiera, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Generalny wykonawca został obciążony przez Wnioskodawcę - inwestora - opłatą wynikającą z decyzji administracyjnej, wydanej przez właściwy organ administracji publicznej w granicach przydzielonych mu zadań o charakterze publicznoprawnym, która to decyzja uprawniała do zajęcia pasa ruchu drogowego czy pasa zieleni.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) (zwanej dalej ustawą o VAT) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zatem opłata za przedmiotową decyzję administracyjną wydaną przez podmiot wykonujący zadania o charakterze publicznoprawnym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Z treści umowy na wykonanie robót budowlanych zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a generalnym wykonawcą wynika, że koszty związane z opłatami za zajęcie pasa drogowego (nałożonymi w drodze decyzji administracyjnych) zobowiązany był ponosić generalny wykonawca.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. W przypadku przenoszenia na generalnego wykonawcę przez inwestora opłat za zajęcie pasa drogowego, odsetek za nieterminową płatność, kosztów egzekucyjnych oraz kosztów upomnień (poniesionych przez inwestora z uwagi na niewywiązanie się generalnego wykonawcy z obowiązku wynikającego z umowy) nie ma mowy o jakimkolwiek świadczeniu usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, obciążenie generalnego wykonawcy opłatą za zajęcie pasa drogowego, odsetkami, kosztami upomnień i kosztami egzekucyjnymi nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest czynnością wymienioną w art. 5 i 8 ustawy o VAT. Czynność ta, jako niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, winna być udokumentowana innym dokumentem niż fakturą VAT, której wystawienie przewidziane jest wyłącznie dla dokumentowania czynności z zakresu ustawy o VAT, np. notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W myśl art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo przedmiotowy.

W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

• czynności co do zasady podlegające opodatkowaniu muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460 ze zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich - zarząd województwa,
3. powiatowych - zarząd powiatu,
4. gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.

Przepis art. 40 ust. 2 wskazuje, że zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym,
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego,
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam,
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast zgodnie z art. 40 ust. 3 ww. ustawy, za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.

Art. 40 ust. 11 ww. ustawy stanowi, że opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Z powołanych przepisów wynika, że zarówno udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, jak i naliczenie opłat za jego zajęcie, stanowią czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji publicznej (organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego) w drodze decyzji administracyjnej.

Należy jednak podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż istotą problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy władzy publicznej (administracyjne) decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego. W niniejszej sprawie przedmiotem interpretacji jest kwestia obciążenia przez Wnioskodawcę generalnego wykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, odsetkami za nieterminową zapłatę, kosztami upomnienia oraz kosztami egzekucyjnymi, a ani Wnioskodawca ani generalny wykonawca nie są organami władzy publicznej, tym samym nie może mieć do nich zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca realizuje inwestycję budowlaną. W wyniku przetargu w dniu 17 grudnia 2009 r. została zawarta umowa na wykonanie robót budowlanych. W kosztorysie stanowiącym część oferty, wśród pozostałych kosztów (prac niezbędnych do realizacji zamówienia) oferent wskazał opłaty za zajęcie chodnika i jezdni. Za wykonanie robót objętych zakresem umowy, a tym samym objętych ofertą, zostało przewidziane wynagrodzenie ryczałtowe. Ponieważ to generalny wykonawca posiadał wiedzę w jakim zakresie i w jakim terminie będzie zajmował pas drogowy wykonując roboty budowlane i to on sporządzał projekty organizacji ruchu, Wnioskodawca, w trakcie procesu inwestycyjnego, udzielił generalnemu wykonawcy pełnomocnictwa do występowania z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajętość pasa drogowego, od którego to momentu czynność tę wykonywał generalny wykonawca. Wnioskodawca był adresatem decyzji administracyjnych, jednakże z treści umowy na wykonanie robót wynikało, że koszty związane z opłatami za zajęcie pasa drogowego (nałożonymi w drodze decyzji administracyjnej) zobowiązany był ponieść generalny wykonawca.

Na gruncie prawa cywilnego zgodnie z art. 647 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Z powyższego wynika, że czynności przygotowujące inwestycję w rzeczywistości winny być realizowane przez inwestora a nie wykonawcę. Jak wynika z powołanego wyżej przepisu Kodeksu cywilnego to inwestor jest zobowiązany dokonać wszelkich czynności związanych z przygotowaniem robót i dostarczyć wykonawcy projekt budowlany. Z kolei po zakończeniu robót inwestor jest zobowiązany do odbioru robót.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji usług budowlanych zatem należy posiłkować się ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 7 ww. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), przez roboty budowlane - rozumie się budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Definicja robót budowlanych wymienia kilka rodzajów prac, które zaliczają się do tego rodzaju usług. Powyższa ustawa definiuje także niektóre z nich, a mianowicie zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, budowa - to wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowa, rozbudowa, nadbudowa obiektu budowlanego.

W myśl art. 17 ustawy Prawo budowlane, uczestnikami procesu budowlanego, w rozumieniu ustawy, są:

1. inwestor;
2. inspektor nadzoru inwestorskiego;
3. projektant;
4. kierownik budowy lub kierownik robót.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. ustawy Prawo budowlane ,do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy, z uwzględnieniem zawartych w przepisach zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a w szczególności zapewnienie:

1. opracowania projektu budowlanego i, stosownie do potrzeb, innych projektów,
2. objęcia kierownictwa budowy przez kierownika budowy,
3. opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,
4. wykonania i odbioru robót budowlanych,
5. w przypadkach uzasadnionych wysokim stopniem skomplikowania robót budowlanych lub warunkami gruntowymi, nadzoru nad wykonywaniem robót budowlanych

-przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia, zatem inwestor zobowiązany jest do ponoszenia kosztów związanych z daną inwestycją.

Z treści wniosku wynika, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca uzgodnił z generalnym wykonawcą, że to Wnioskodawca będzie występował z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, odbierał decyzje, jednakże opłacał je będzie generalny wykonawca. Wnioskodawca udzielił także generalnemu wykonawcy, w trakcie procesu inwestycyjnego, pełnomocnictwa do występowania z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, od którego to momentu czynność tę wykonywał generalny wykonawca.

Jednocześnie z treści umowy na wykonanie robót budowalnych zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a generalnym wykonawcą wynika, że koszty związane z opłatami za zajęcie pasa drogowego (nałożonymi decyzjami administracyjnymi) zobowiązany był ponosić generalny wykonawca.

Koszty te generalny wykonawca objął wynagrodzeniem ryczałtowym należnym od Wnioskodawcy za wykonanie umowy.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne należy stwierdzić, że dokonując zapłaty kwot odpowiadających wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego wraz z odsetkami za nieterminową zapłatę, kosztami upomnienia i kosztami egzekucyjnymi, Wnioskodawca wyręczył generalnego wykonawcę z czynności, do wykonania których był on zobowiązany na podstawie zawartej umowy.

Z powołanych regulacji zawartych w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W świetle powyższej definicji, wyręczenie generalnego wykonawcy przez Wnioskodawcę z nałożonego na niego umową i pełnomocnictwem obowiązku uiszczenia zapłaty za uzyskanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym kwota należności jaką Wnioskodawca obciąża generalnego wykonawcę odpowiadająca opłacie za zajęcie pasa drogowego wraz z dodatkowymi kosztami stanowi wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Świadczenie to powinno zostać udokumentowane fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę w oparciu o przepisy art. 106b ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie bowiem do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach