Jeżeli w ciągu roku obrotowego ujawnione zostały istotne zdarzenia, dotyczące lat ubiegłych, za które sprawozdania finansowe zostały już zatwierdzone, wówczas wykazuje się je w księgach roku obrotowego, w którym fakty takie zostały ujawnione - art. 54 ust. 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor). Jeśli zdarzenie jest na tyle istotne, że sprawozdania finansowego za rok poprzedni lub lata poprzednie nie można uznać za rzetelnie i jasno przedstawiające obraz sytuacji majątkowej i finansowej oraz wynik finansowy jednostki, wówczas kwotę korekty spowodowanej usunięciem tego błędu odnosi się na kapitał (fundusz) własny i wykazuje jako "zysk (stratę) z lat ubiegłych". W związku z tym, że w jednostkach budżetowych nie występuje kapitał (fundusz) własny, kwotę korekty odnosi się na fundusz jednostki.

Jak wynika z literatury, istotność jest określana na następującym poziomie:

● maksymalnie 1% przychodów,

● maksymalnie 2% sumy bilansowej,

w zależności od tego, która kwota jest niższa. Do kwestii określenia poziomu istotności zdarzenia gospodarczego należy podchodzić bardzo ostrożnie i dostosowywać ten poziom do panujących w jednostce warunków.

W sytuacji gdy wykryte zdarzenie gospodarcze z lat ubiegłych nie jest istotne, to skutkami korekty obciąża się lub uznaje odpowiednio pozostałe koszty lub przychody operacyjne.

W przypadku nieistotnej pomyłki przy księgowaniu umorzenia pomiędzy księgą główną (konto 071 "Umorzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych") a księgami inwentarzowymi za 2012 r., polegającej na zawyżeniu księgowań na koncie syntetycznym w stosunku do ksiąg inwentarzowych, księgowanie korekty w bieżącym roku obrotowym powinno zostać ujęte zapisem ujemnym na koncie 761 "Pozostałe koszty operacyjne".

Schemat 1. Korekta nieistotnego błędu w księgowaniu umorzenia w latach poprzednich

W przypadku istotnej pomyłki skutki należy zaksięgować na koncie 800 "Fundusz jednostki".

Schemat 2. Korekta istotnego błędu w księgowaniu umorzenia w latach poprzednich

Bartosz Spychalski

główny księgowy w państwowej jednostce budżetowej, posiada licencję Ministra Finansów do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych

PODSTAWY PRAWNE

● art. 54 ust. 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 330; ost.zm. Dz.U. z 2013 r. poz. 613)

● załącznik nr 3 do rozporządzenia z 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 289)