Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2017 r., sygn. I FSK 882/15

Z konstrukcji art. 33 § 1 O.p., przesłanka wydania decyzji o zabezpieczeniu tj. uzasadniona obawa, że zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane, powinna być rozumiana w sposób szeroki. Wymienione w tym przepisie dwie przesłanki mają jedynie charakter przykładowy. Zatem organy nie mogą ograniczyć się tylko do tych dwóch sytuacji wskazanych w omawianym przepisie, gdy podatnik trwale nie uiszcza wymagalnych zobowiązań o charakterze publicznoprawnym lub gdy dokonuje czynności polegających na wyzbywaniu majątku, które mogą utrudnić egzekucję. Przeciwnie organy za pomocą wszelkich możliwych argumentów, popartych ustalonymi w sprawie okolicznościami, mogą wykazywać, że istnieje groźba niewykonania zobowiązania podatkowego w przyszłości - co uzasadnia wydanie decyzji o zabezpieczeniu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia del. WSA Marzena Łozowska (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. F. Sp. z o. o. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1463/14 w sprawie ze skargi I. F. Sp. z o. o. w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 września 2014 r., nr [...] do [...] w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług przybliżonej kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za miesiące od sierpnia do grudnia 2013 r. i styczeń 2014 r. oraz zabezpieczenie na majątku 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. F. Sp. z o. o. w G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu I instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1463/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę I. Sp. z o.o. z siedzibą w G. (dalej: skarżąca, Spółka, podatnik) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z 15 września 2014 r. w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług przybliżonej kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za miesiące od sierpnia do grudnia 2013 r. i styczeń 2014 r. oraz zabezpieczenie na majątku.

1.2. Opisując przebieg postępowania Sąd I instancji podał, że decyzją z 15 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z 24 czerwca 2014 r. określającą I. Sp. z o.o. z siedzibą w G. przybliżone kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od sierpnia 2013 r. do stycznia 2014 r., kwotę odsetek od zawyżonych zwrotów podatku od towarów i usług i dokonującą zabezpieczenia na majątku Spółki łącznej kwoty w wysokości 5.491.952 zł wraz z należnymi odsetkami w łącznej kwocie 213.695 zł.

Powołując przepis art. 33 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz 749 ze zm.) - dalej jako - O.p., Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że zachodzi uzasadniona obawa, że zobowiązania podatkowe objęte decyzją nie zostaną przez Spółkę wykonane.

W prowadzonym postępowaniu kontrolnym stwierdzono bowiem, że zaewidencjonowane przez Spółkę faktury wystawione przez H. Spółka z o.o. Sp.k.a., K. [...] Spółka Komandytowo-Akcyjna oraz P. Spółka z o.o. z tytułu sprzedaży iPhonów nie dokumentują faktycznego nabycia towarów i usług w okresie od sierpnia 2013 r. do stycznia 2014 r. Fakt ten w okolicznościach niniejszej sprawy nie daje gwarancji wykonania przyszłych zobowiązań podatkowych, gdyż Spółka nie rozliczała w sposób prawidłowy podatku od towarów i usług za wskazane okresy.

Również charakter stwierdzonych w toku postępowania kontrolnego nieprawidłowości potwierdza zaistnienie przesłanki "uzasadnionej obawy niewykonania zobowiązania". Ustalenia prowadzonego postępowania powodują podejrzenie, że przedmiotowe transakcje mają charakter fikcyjny i stanowią element oszustwa karuzelowego.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej już te okoliczności stanowiły wystarczającą podstawę do przyjęcia, że została uprawdopodobniona obawa niewykonania tego zobowiązania, które w przybliżonej wysokości (łącznie z odsetkami za zwłokę) wynosi 5.705.647,00 zł.

Organ wskazał ponadto, że Spółka odmówiła złożenia w toku kontroli oświadczenia o stanie majątkowym, a z ustaleń dokonanych przez organ pierwszej instancji wynika, że majątek Spółki według stanu na dzień bilansowy 31.12.2012 r. stanowi 48,65 % przybliżonej kwoty przedmiotowej zaległości łącznie z odsetkami za zwłokę, aktywa trwałe zaledwie w 16,33 % pokrywają tę wartość. Powyższe uzasadnia obawę, o której mowa w art. 33 O.p. Spółka nie posiada bowiem majątku o wartości pokrywającej przybliżoną wysokość zobowiązania.

Nadto organ odwoławczy podkreślił, że zadłużenie Spółki w latach 2011-2012 znacznie przekraczało wartości uznawane za optymalne (57%-67%), co wskazuje na wysoki stopień zależności finansowej od obcych źródeł finansowania oraz wysokie ryzyko finansowe.

Powyższe w konsekwencji oznacza, że również sytuacja ekonomiczno-finansowa Spółki uprawdopodabnia obawę niewykonania przedmiotowych należności podatkowych, które w przybliżonej wysokości (łącznie z odsetkami za zwłokę) wynoszą 5.705.647,00 zł. Również poziom dochodów Spółki wykazanych w poszczególnych zeznaniach o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika od osób prawnych CIT-8, w kolejnych latach wynoszący:

• w 2011 r. - 291.417,77 zł,

• w 2012 r. - 158.209,17zł,

• w 2013 r. - 593.905,26 zł

nie pozwala na stwierdzenie, że Spółka może dysponować środkami wystarczającymi na uregulowanie należności podatkowych zabezpieczonych w przybliżonej wysokości 5.491.952,00 zł.

Ponadto Spółka ma zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące czerwiec 2014 r. (w kwocie 20.616,00 zł) i lipiec 2014 r. (w kwocie 11.180,00 zł).

2. Skarga do sądu pierwszej instancji.

2.1. W skardze skarżąca wniosła o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, zarzucając naruszenie:

• art. 7 w związku z art. 2 Konstytucji RP poprzez działanie organu w oparciu o własne subiektywne przekonanie poparte wyłącznie informacjami pozyskanymi od innych jednostek oraz podejmowanie wszelkich działań, które przyczyniły się do konieczności złożenia przez Spółkę wniosku o upadłość,

• art. 32 ust 2 w zw. z art. 127 w zw. z art. 87 Konstytucji RP poprzez dopuszczenie się przez organ dyskryminacji poprzez konsekwentne pomijanie składanych przez Spółkę spójnych wyjaśnień popartych pełną i usystematyzowaną dokumentacją księgowo handlową oraz uporczywe twierdzenie, że zachodzą przesłanki uzasadniające konieczność dokonania zabezpieczenia na majątku Spółki,

• art. 83 Konstytucji RP - naruszenie przez organ obowiązku przestrzegania prawa poprzez niezastosowanie się przez organ do dyspozycji powszechnie obowiązujących przepisów prawa, natomiast opierając się jedynie na własnym partykularyzmie interpretacyjnym, które nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie i nie może stanowić podstawy orzekania,

• art. 168 Dyrektywy rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zwanej dalej Dyrektywa VAT, poprzez niezastosowanie tego przepisu w sytuacji, w której Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego,

• art. 86 w związku z art. 88 ust. 3 a pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu odmawiającego Spółce skorzystania z uprawnienia do odliczenia podatku od towarów i usług za miesiące luty i marzec 2014 r. pomimo dokonania określonych transakcji i przedłożenia w tym zakresie stosownych dokumentów,

• art. 33 § 2 pkt. 3, § 3, § 4 pkt 2 w zw. z art. 33c § 2 O.p., poprzez uznanie, że zachodzą przesłanki uzasadniające konieczność dokonania zabezpieczenia na majątku Spółki.

W skardze zarzucono ponadto naruszenie przepisów postępowania: art. 233 § 1 pkt 1 O.p., art. 120, art. 121, art. 180, art. 187 w zw. z art. 191 O.p.

2.2. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko i argumenty zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

3.2. Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, że w rozpatrywanej sprawie zachodzi uzasadniona obawa, że zobowiązania objęte przedmiotową decyzją nie zostaną przez Spółkę dobrowolnie wykonane.

Podkreślił, że wyliczenie zawarte w art. 33 § 1 O.p. stanowi jedynie egzemplifikację przykładowo wybranych okoliczności, które mogą uzasadniać stan "obawy" niewykonania zobowiązania podatkowego. Organy podatkowe mogą za pomocą wszelkich argumentów, popartych ustalonymi w sprawie okolicznościami, wykazywać, że istnieje groźba niewykonania zobowiązania podatkowego w przyszłości uzasadniająca sięgnięcie do instytucji zabezpieczenia (wyrok NSA z dnia 19 listopada 2009 r., I FSK 1383/08).

Okoliczności faktyczne przedstawione przez organ podatkowy, ocenione łącznie pozwaliły zdaniem Sądu I instancji wywieść wniosek, że zachodzą przesłanki dokonania zabezpieczenia. Dokonując oceny tych okoliczności, przede wszystkim Sąd zauważył, że kontrola prowadzona w Spółce pozwala podejrzewać, że zaewidencjonowane przez Spółkę faktury z tytułu sprzedaży iPhonów nie dokumentują faktycznego nabycia towarów i usług w okresie od sierpnia 2013 r. do stycznia 2014 r.

Fakt ten w okolicznościach niniejszej sprawy nie daje gwarancji wykonania przyszłych zobowiązań podatkowych, gdyż Spółka nie rozliczała w sposób prawidłowy podatku od towarów i usług za wskazane okresy. Charakter stwierdzonych w toku postępowania kontrolnego nieprawidłowości potwierdza zaistnienie przesłanki "uzasadnionej obawy niewykonania zobowiązania". Ustalenia prowadzonego postępowania uzasadniają podejrzenie, że przedmiotowe transakcje mają charakter fikcyjny i stanowią element oszustwa karuzelowego. Już te okoliczności stanowiły wystarczającą podstawę do przyjęcia, że została uprawdopodobniona obawa niewykonania tego zobowiązania, które w przybliżonej wysokości (łącznie z odsetkami za zwłokę) wynosi 5.705.647,00 zł.

Przy czym Sąd I instancji podkreślił, że decyzja zabezpieczająca nie jest decyzją wymiarową i nie zastępuje decyzji wymiarowej. Stąd zarzuty podniesione w skardze, a odnoszące się w istocie do prawidłowości postępowania w zakresie określenia należnej kwoty zwrotu podatku oraz nieuprawnionego pozbawienia prawa do obniżenia podatku naliczonego o podatek naliczony wynikający z zakwestionowanych faktur, nie mogły odnieść oczekiwanego przez Spółkę skutku.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że Spółka odmówiła złożenia w toku kontroli oświadczenia o stanie majątkowym. W tej kwestii podzielił stanowisko wyrażone w treści zaskarżonego rozstrzygnięcia, że odmowa złożenia oświadczenia na druku ORD-HZ w połączeniu z wysokością zabezpieczonej na majątku Spółki kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym uzasadnia obawę, że przedmiotowe należności podatkowe nie zostaną w sposób dobrowolny wykonane, a ewentualna ich egzekucja może być utrudniona lub nieskuteczna.

Ponadto Sąd zaakceptował stanowisko organu podatkowego, że majątek Spółki według stanu na dzień bilansowy 31.12.2012 r. stanowi 48,65 % przybliżonej kwoty przedmiotowej zaległości łącznie z odsetkami za zwłokę, aktywa trwałe zaledwie w 16,33 % pokrywają tę wartość, a to uzasadnia obawę, o której mowa w art. 33 O.p. Spółka nie posiada bowiem majątku o wartości pokrywającej przybliżoną wysokość zobowiązania. Przy czym dodał, że sytuacja Spółki nie uległa istotnej poprawie również według stanu na 31.12.2013 r. Nadto, zadłużenie Spółki w latach 2011-2012 znacznie przekraczało wartości uznawane za optymalne (57%-67%), co wskazuje na wysoki stopień zależności finansowej od obcych źródeł finansowania oraz wysokie ryzyko finansowe. Powyższe w konsekwencji oznacza, że również sytuacja ekonomiczno-finansowa Spółki uprawdopodabnia obawę niewykonania przedmiotowych należności podatkowych. Sąd zauważył, że poziom dochodów Spółki wykazanych w poszczególnych zeznaniach o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) - CIT-8 nie pozwala na stwierdzenie, że Spółka może dysponować środkami wystarczającymi na uregulowanie przedmiotowych należności podatkowych zabezpieczonych w przybliżonej wysokości 5.491.952,00zł. Ponadto Spółka posiada zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące czerwiec 2014r. (w kwocie 20.616,00 zł) i lipiec 2014r. (w kwocie 11.180,00 zł).

W tej sytuacji Sąd nie podzielił zarzutu skargi, że organy podatkowe nie wykazały istnienia przesłanek uzasadniających konieczność wydania decyzji o zabezpieczeniu majątku Spółki. Nie dopatrzył się także naruszenia przez organ podatkowy przepisów postępowania wskazanych w petitum skargi, czy też przepisów Konstytucji RP.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. Spółka zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając w skardze kasacyjnej Sądowi pierwszej instancji:

1) na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) - zw. dalej P.p.s.a , naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a., poprzez nieuchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 września 2014 r., podczas gdy organ podatkowy wydał przedmiotową decyzję niewłaściwie stosując art. 33 § 2 w zw. z § 1 O.p. i wydając decyzję zabezpieczeniową w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki zabezpieczenia opisane w tym przepisie;

2) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a., poprzez nieuchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 września 2014 r., podczas gdy organ podatkowy wydał przedmiotową decyzję naruszając przepisy postępowania, tj. art. 191 O.p., poprzez uznanie, że organ podatkowy co najmniej uprawdopodobnił, że zaszły podstawy do zabezpieczenia na majątku I. Sp. z o.o. kwoty 5.491.952 zł wraz z odsetkami w kwocie 213.695 zł;

3) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a., poprzez nieuchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 września 2014 r, podczas gdy organ podatkowy wydał przedmiotową decyzję naruszając przepisy postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 122 i art. 187 O.p., poprzez niewyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego, w szczególności przez przyjęcie jako podstawy orzekania gołosłownych twierdzeń Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. o podejrzeniu, że zaewidencjonowane przez Skarżącą Spółką faktury nie dokumentują faktycznego nabycia towarów i usług w okresie od sierpnia 2013 r. do stycznia 2014 r.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1463/14 w całości i zasądzenie na rzecz skarżącej Spółki kosztów postępowania według norm przepisanych.

4.2. W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

5.1. Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, więc nie zasługuje na uwzględnienie. Żaden ze sformułowanych w niej zarzutów, tak w odniesieniu do domniemanych naruszeń przepisów postępowania, jak i prawa materialnego, nie okazał się zasadny.

5.2. W ocenie NSA przeze wszystkim nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko wyrażone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że chociaż przesłanki wymienione w art. 33 § 1 O.p. (trwałe nieuiszczanie zobowiązań publicznoprawnych i wyzbywanie się majątku) mają charakter przykładowy, to jednak w ocenie Spółki, posiadają zasadnicze znaczenie. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie żadna z tych przesłanek nie wystąpiła, to brak było podstaw do wydania decyzji zabezpieczającej.

Zgodnie z art. 33 § 1 O.p., zobowiązanie podatkowe przed terminem płatności może być zabezpieczone na majątku podatnika, (...) jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że nie zostanie ono wykonane, a w szczególności gdy podatnik trwale nie uiszcza wymagalnych zobowiązań o charakterze publicznoprawnym lub dokonuje czynności polegających na zbywaniu majątku, które mogą utrudnić lub udaremnić egzekucję.

Jak stanowi art. 33 § 2 O.p., zabezpieczenia w okolicznościach wymienionych w § 1 można dokonać również w toku postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej, przed wydaniem decyzji: 1) ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego; 2) określającej wysokość zobowiązania podatkowego; 3) określającej wysokość zwrotu podatku.

Nie budzi wątpliwości, że z konstrukcji powołanego art. 33 § 1 O.p., przesłanka wydania decyzji o zabezpieczeniu tj. uzasadniona obawa, że zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane, powinna być rozumiana w sposób szeroki. Wymienione w tym przepisie dwie przesłanki, powołane w skardze kasacyjnej, mają jedynie charakter przykładowy. Zatem organy nie mogą ograniczyć się tylko do tych dwóch sytuacji wskazanych w omawianym przepisie, gdy podatnik trwale nie uiszcza wymagalnych zobowiązań o charakterze publicznoprawnym lub gdy dokonuje czynności polegających na wyzbywaniu majątku, które mogą utrudnić egzekucję. Przeciwnie organy za pomocą wszelkich możliwych argumentów, popartych ustalonymi w sprawie okolicznościami, mogą wykazywać, że istnieje groźba niewykonania zobowiązania podatkowego w przyszłości - co uzasadnia wydanie decyzji o zabezpieczeniu.

5.3. Zdaniem NSA sąd I instancji słuszne stwierdził, na podstawie prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego, że przedstawione przez organy okoliczności uzasadniały wydanie decyzji o zabezpieczeniu. W treści decyzji przytoczył organ szereg okoliczności faktycznych wraz ze stosowną argumentacją, która pozwalała na poczynienie kompleksowej oceny wszystkich podanych okoliczności, które uzasadniały w sposób dostateczny o istnieniu przesłanki zabezpieczenia zobowiązań podatkowych.

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe wykazały, że ze względu na stan majątkowy podatnika w kontekście przybliżonej kwoty zobowiązania i odsetek za zwłokę (odpowiednio: 5.491.952 zł i 213.695 zł) Spółka jest w takiej kondycji, że brak zabezpieczenia może pozbawić wierzyciela publicznego, zaspokojenia należnych od Spółki zobowiązań podatkowych. Organy szczegółowo oceniły, czego wyrazem jest uzasadnienie rozstrzygnięć wydanych zarówno w I jak i II instancji, bazując na podstawie danych sprawozdawczych Spółki, że Spółka nie posiada majątku o wartości pokrywającej przybliżoną wysokość zobowiązania podatkowego. Jak wskazano, majątek Spółki na dzień bilansowy 31.12.2012 r. stanowił 48,65% przybliżonej kwoty przedmiotowej zaległości łącznie z odsetkami za zwłokę, a aktywa trwałe Spółki pokrywają zaledwie w 16,33% tę wartość. Przy czym, sytuacja podatnika nie uległa zasadniczej poprawie w roku 2013.

Nie można zaakceptować także stanowiska powołanego w skardze kasacyjnej, że przytoczone przez organ i uznane za prawidłowe przez sąd I instancji dane dotyczące finansowania się środkami obcymi, uzasadniają tak daleko idące działania w postaci zabezpieczenia majtku Spółki. Zauważyć trzeba, że Sąd I instancji zaaprobował stanowisko, że zadłużenie Spółki w latach 2011 - 2012 znacznie przekraczało wartości uznawane za optymalne (57%-67%), co wskazuje na wysoki stopień zależności finansowej od obcych źródeł finansowania i wysokie ryzyko finansowe. Z taką oceną należy się zgodzić. Nieracjonalne zarządzanie źródłami finansowania, możliwość przekroczenia wskaźnika, który świadczy o wysokim ryzyku utraty przez Spółkę zdolności do spłaty długów w zestawieniu z przybliżoną kwotą zobowiązania podatkowego uzasadniało w istocie główną tezę decyzji o istnieniu przesłanki zabezpieczenia zobowiązań podatkowych, a przywołanych przez organ okoliczności skarżąca nie zdołała skutecznie w skardze kasacyjnej podważyć.

Podobnie w wyniku dokonanej analizy zeznań podatkowych Spółki za lata od 2011 do 2013 pod kątem możliwości uregulowania przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego zasadnie organ wywiódł, że kwoty wskazane w złożonych zeznaniach nie są wystarczające na pokrycie łącznie przybliżonej kwoty zobowiązania. Nie ma przy tym racji Spółka podnosząc, że podatek od towarów i usług jest całkowicie różnym podatkiem od podatku dochodowego od osób prawnych i nie można w związku z tym dokonywać analiz wzajemnego wpływu jednego rodzaju podatku dla potrzeb dokonywania zabezpieczenia w ramach innego rodzaju podatku. Wręcz przeciwnie zeznania podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych świadczą o uzyskanych dochodach, czy poniesionych stratach przez podmioty gospodarcze, a zatem w sposób oczywisty przyczyniają się do wyjaśnienia ich sytuacji finansowej.

Powyższe okoliczności uzasadniają stanowisko przyjęte przez sąd I instancji, że organy podatkowe dokonały dostatecznych ustaleń, prawidłowo ocenionych zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którym w rozpatrywanej sprawie zachodzi uzasadniona obawa, że zobowiązania objęte decyzją nie zostaną przez Spółkę wykonane. Okoliczność, że skarżąca nie akceptuje tych ustaleń, nie oznacza, że organy naruszyły wskazane w skardze kasacyjnej art. 122, art. 187 i art. 191 O.p.

5.4. Zdaniem NSA zasadnie jednak zarzucono w skardze kasacyjnej, że fakt odmowy złożenia oświadczenia na druku ORD-HZ przez skarżącą Spółkę nie może być sam w sobie argumentem uzasadniającym wydaniem decyzji o zabezpieczeniu. Jednak powyższe uchybienie nie miało w ocenie Sądu istotnego wpływu na wynika sprawy. Przepisy Ordynacji podatkowej (art. 39 § 2) przewidują, że podatnik może odmówić złożenia takiego oświadczenia, w takiej jednak sytuacji godzi się na ustalenie przez organ podatkowy jego sytuacji majątkowej w oparciu o wszelkie możliwe, posiadane przez niego informacje. Taka sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Organy jak już wskazano powyżej opierały się m.in. na danych wynikających ze sprawozdań złożonych przez Spółkę, co jak podniesiono w skardze kasacyjnej powodowało, że organy miały pełną wiedzę na temat składników majątkowych skarżącej.

5.5. Powyższe wskazuje na to, że istniała podstawa faktyczna do wydania decyzji zabezpieczającej, a charakter nieprawidłowości, które legły u podstaw określenia przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego (oszustwo karuzelowe) dodatkowo mogły potwierdzać obawę niewykonania zobowiązania podatkowego. Nie oznacza to jednak, że okoliczności te muszą wystąpić, aby o obawie takiej można było mówić. Przeciwnie, organy podatkowe mogą za pomocą wszelkich argumentów, popartych ustalonymi w sprawie okolicznościami, wykazywać, że istnieje groźba niewykonania zobowiązania podatkowego w przyszłości, uzasadniająca sięgnięcie do instytucji zabezpieczenia (zob. wyrok NSA z 26.02.2015 r., sygn. akt I FSK 63/14 Lex nr 1771758).

5.6. Ze wskazanych przyczyn, wobec braku usprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

5.7.O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w myśl art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 P.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 za zm.).

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/