Instytucja wygaśnięcia decyzji administracyjnej została uregulowana w art. 162 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.). Zgodnie z nim, organ, który wydał decyzję w I instancji, stwierdza w drodze kolejnej decyzji administracyjnej jej wygaśnięcie w przypadku, gdy decyzja ta:

● stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie jej wygaśnięcia nakazuje przepis prawny albo leży to w interesie społecznym lub interesie strony,

● została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona warunku tego nie dopełniła.

Bezprzedmiotowość decyzji administracyjnej należy rozumieć jako skutek ustania bytu elementu stosunku materialnoprawnego nawiązanego na podstawie decyzji. Powody mogą być różne: zniszczenie rzeczy, rezygnacja przez stronę ze swoich uprawnień, a także zmiana stanu faktycznego dotyczącego sprawy. Bezprzedmiotowość stanowi konieczną, lecz niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji. Organ musi w takim wypadku zbadać, czy spełnione są przesłanki określone w art. 162 k.p.a., a nie tylko, czy dana decyzja jest bezprzedmiotowa (wyrok WSA w Olsztynie z 25 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Ol 80/14). Natomiast warunek stanowić będzie dodatkowy element decyzji, który znacząco wiąże się z treścią jej rozstrzygnięcia. Jest to warunek w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, co oznacza, że powstałe w decyzji tego rodzaju zastrzeżenie uzależnia powstanie lub ustanie skutku prawnego od zdarzenia przyszłego i niepewnego. Jeżeli strona dopełni warunek, to decyzja wywołuje skutki administracyjne od daty ziszczenia się warunku, chyba że coś innego zostało postanowione w samej decyzji (wyrok WSA w Poznaniu z 16 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 440/13).

W przypadku gdy kwestia wygaśnięcia decyzji jest uregulowana w przepisach szczególnych, to omawiane uregulowania prawne należy traktować jako odesłanie do przepisów szczególnych nawet w sytuacji, gdy w danym stanie prawnym występuje sytuacja bezprzedmiotowości decyzji (wyrok WSA w Lublinie z 15 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 333/12). Przykładem może tu być art. 65 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, stwierdza jej wygaśnięcie w przypadku, gdy inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę albo dla terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydawanej decyzji.

Ustawodawca przewidział też możliwość uchylenia przez organ administracji publicznej decyzji, jeżeli została ona wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonych czynności, a strona nie dopełniła tych czynności w wyznaczonym terminie. W doktrynie wskazuje się, że zastrzeżenie pewnych czynności odnosi się do konstrukcji zlecenia administracyjnego związanego z decyzją. Celem takiego zlecenia jest spowodowanie pewnego zdarzenia czy też wywołanie określonego skutku przez podmiot, na którego rzecz decyzja została wydana. Realizacja obowiązków wynikających z takiego zlecenia może zostać nawet przez organ wymuszona. Jednocześnie inne skutki prawne niedopełnienia przez stronę określonych czynności mogą przewidywać także przepisy szczególne.

MACIEJ J. NOWAK

Autor jest radcą prawnym, ekspertem w zakresie prawa administracyjnego

PODSTAWY PRAWNE

● art. 65 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 2012 r. poz. 647; ost. zm. Dz.U. z 2014 r. poz. 1133)

● art. 162 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 267; ost. zm. Dz.U. z 2014 r. poz. 1195)