Interpretacja indywidualna z dnia 16.04.2013, sygn. IBPBI/2/423-1649/12/PH, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-1649/12/PH

w zakresie możliwości zastosowania stawki 10% do amortyzacji ulepszonego środka trwałego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Organu 27 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania stawki 10% do amortyzacji ulepszonego środka trwałego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania stawki 10% do amortyzacji ulepszonego środka trwałego. Ww. wniosek został uzupełniony w dniu 29 marca 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 8 marca 2013r., znak: IBPBI/2/423-1649/12/PH.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest współwłaścicielem zabudowanej nieruchomości. Budynek na ww. nieruchomości został wybudowany w okresie międzywojennym. Podatnik kupił udział w przedmiotowej nieruchomości w 2002 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej. Podatnik wprowadził nieruchomość do ewidencji środków trwałych swego przedsiębiorstwa. Budynek położony na przedmiotowej nieruchomości został przyjęty do użytkowania jako budynek używany. Podatnik począwszy od 2002 r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych od budynku położonego na przedmiotowej nieruchomości.

W latach 2009 - 2012 tj. w trakcie amortyzacji budynku położnego na ww. nieruchomości, współwłaściciele przedmiotowego obiektu przeprowadzili rozbudowę i nadbudowę istniejącego budynku. Przedmiotowa rozbudowa i nadbudowa obiektu była realizowana w oparciu o ostateczne pozwolenie na budowę i zakończy się uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie obiektu. Wskazać przy tym należy, że w czasie trwania prac budowlanych poszczególne części budynku były wykorzystywane gospodarczo. Co za tym idzie w zakresie w jakim budynek był wykorzystywany były czynione odpisy amortyzacyjne, które stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wskazuje, że od roku 2002 tj. od chwili rozpoczęcia użytkowania budynku dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową (w każdym roku ta sama stawka amortyzacyjna) według stawki 10 % rocznie. Wskazana stawka związana jest z tym, iż budynek został zakupiony jako uprzednio używany. W następstwie przeprowadzonej przebudowy i rozbudowy budynku wzrośnie jego wartość. Podstawą do wyliczenia wzrostu wartości środka trwałego będzie wartość prac budowlanych potwierdzona stosownymi fakturami.

Z chwilą uzyskania pozwolenia na użytkowanie podatnik wznowi prowadzenie działalności gospodarczej w całym budynku. Od tego też momentu dokonywał będzie odpisów amortyzacyjnych od wartości budynku, na którą składać się będą:

• cena zakupu (oczywiście pomniejszona o już dokonane odpisy amortyzacyjne),
• wartość prac budowlanych związanych z przebudową i rozbudową.

Podatnik zamierza dokonywać takich odpisów przy utrzymaniu dotychczas stosowanej indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10 %, dla budynków używanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku podatnik winien stosować dotychczas używaną stawkę amortyzacyjną wynosząca 10 % do amortyzacji środka trwałego jakim jest wyżej wymieniony budynek, na którego wartość składa się koszt zakupu oraz koszty prac modernizacyjnych i rozbudowa obiektu...

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek został zakupiony przez podatnika w ramach działalności gospodarczej i był wykorzystywany w celu jej prowadzenia. W związku z powyższym może on podlegać odpisom amortyzacyjnym na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej ustawą).

Przed zakupem przez podatnika budynek istniał i był używany dłużej niż 5 lat. Budynek podatnika od momentu jego zakupu, jako budynek używany, podlegał amortyzacji przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10 %, wynikającej - aktualnie - z art. 16j ust. 1 ustawy.

W 2009 r. rozpoczęła się modernizacja budynku polegająca na jego przebudowie i rozbudowie. Wskutek dokonanej modernizacji wartość początkowa budynku uległa zwiększeniu. Po zakończeniu modernizacji i rozbudowy i uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie zostanie wznowione prowadzenie w nim działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że art. 16g ust. 13 ustawy stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Z powyższego wynika więc, że wykonana modernizacja, czy rozbudowa nie stanowią odrębnej wartości podlegającej amortyzacji lecz wartość takich prac dodaje się do wartości początkowej uprzednio istniejącego środka trwałego.

W przedstawionych okolicznościach wartość prac związanych z modernizacją lub rozbudową budynku podatnika winna być dodana do wcześniejszej wartości środka trwałego jakim jest budynek. Z kolei już uprzednio podatnik określił sposób prowadzania amortyzacji tego budynku.

Dodać też należy, że nie istnieje przepis prawa, który zobowiązywałby lub nakazywałby zmianę stawki amortyzacyjnej w związku z przeprowadzonym ulepszeniem lub rozbudową budynku.

Z art. 16h ust. 2 ustawy wynika też wprost, że wybraną przy nabyciu budynku stawkę amortyzacji stosuje się aż do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z powyższym podatnik przyjmuje, iż wybrana przez niego pierwotnie metoda amortyzacji znajduje zastosowanie do nowej wartości początkowej budynku.

Na poparcie prawidłowości stanowiska podatnika powołać należy ponadto art. 16e ust. 1 pkt 3 ustawy, który także przyjmuje metodę ciągłości raz przyjętej stawki i metody amortyzacyjnej przez podatnika. Ponadto wskazać należy, iż brak jest przepisu nakazującego podatnikowi zmianę sposobu amortyzacji i stawki amortyzacji w razie zmiany wartości początkowej środka trwałego (w stanie faktycznym, budynku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16c pkt 5 updop, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 i 13 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia; zaś jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W tym miejscu zauważyć należy, że modernizacją (ulepszeniem) jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Metodę amortyzacji podatnik wybiera zatem przed rozpoczęciem amortyzacji poszczególnych środków trwałych i wybrana przez niego metoda nie może ulec zmianie przez cały okres amortyzacji danego środka trwałego. Przez wybór metody należy w szczególności rozumieć ustalenie m.in. okresu amortyzacji, a zatem stawki. Na podatnikach spoczywa obowiązek zaplanowania określonej stawki dla poszczególnych środków trwałych na cały okres amortyzacji, przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 pdop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 2002 r. kupił udział w nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej. Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, budynek położony na przedmiotowej nieruchomości został przyjęty do użytkowania jako budynek używany. Wnioskodawca od 2002 r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych dot. budynku położonego na przedmiotowej nieruchomości metodą liniową (w każdym roku ta sama stawka amortyzacyjna), według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % rocznie. W latach 2009 - 2012 tj. w trakcie amortyzacji budynku położnego na ww. nieruchomości, współwłaściciele przedmiotowego obiektu przeprowadzili rozbudowę i nadbudowę istniejącego budynku; w czasie trwania prac budowlanych poszczególne części budynku były wykorzystywane gospodarczo. W wyniku przeprowadzonych prac doszło zatem do ulepszenia składnika majątku trwałego.

Należy zwrócić uwagę, iż wydatki na ulepszenie środka trwałego, przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 16g ust. 13 updop powiększają wartość początkową środka trwałego. Nie mogą one jednak powodować zmiany zasad amortyzacji danego (zmodernizowanego) środka trwałego, tzn. skutkować zmianą metody amortyzacji. W przypadku dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy wykorzystaniu stawki ustalonej indywidualnie zwiększenie wartości początkowej środka trwałego na skutek poniesionych nakładów modernizacyjnych nie skutkuje zmianą zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych zatem i stawki amortyzacyjnej. Ulepszenie pozostaje bez wpływu na stosowaną w odniesieniu do danego środka trwałego metodę amortyzacji; w szczególności nie powoduje zmiany wybranej metody amortyzacji jak i nie może być amortyzowane samodzielne (w oderwaniu od środka trwałego, którego dotyczy). Wszelkie zasady i ograniczenia amortyzacji odnoszące się do ulepszonego środka trwałego dotyczą automatycznie samego ulepszenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wybrana przez niego pierwotnie metoda i stawka amortyzacji znajduje zastosowanie do nowej wartości początkowej budynku, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach