Wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2017 r., sygn. I FSK 1591/15

Ocena, czy z tytułu takiego stosunku administracyjnoprawnego, który jest skuteczny, bez konieczności wyrażenia zgody przez podmiot wskazany jako inkasent (jest on zobowiązany do pobrania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu), inkasent jest podatnikiem podatku od towarów i usług świadczącym opodatkowaną tym podatkiem usługę, zależy od tego, czy wynikające z tego stosunku obowiązki wykonuje niezależnie (samodzielnie) w stosunku do nakazującego wykonanie tych czynności organu prawa publicznego. Przy obecnej definicji usługi nie ma znaczenia, że wiążący inkasenta oraz gminę (miasto) stosunek prawny jest natury administracyjnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA del. Mirella Łent (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Fundacji P. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1875/14 w sprawie ze skargi Fundacji P. z siedzibą w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (obecnie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) z dnia 6 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Fundacji P. z siedzibą w S. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu I instancji i przedstawiony przez ten Sąd przebieg postępowania administracyjnego.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1875/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Fundacji P. z siedzibą w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 6 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług. Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd I instancji podał, że strona wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, w którym wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie Uchwały Rady Miasta, administruje targowiskiem miejskim pobierając inkaso opłaty targowej zarówno od sprzedawców na targowisku towarów, jak i handlu pojazdami na giełdzie samochodowej. Skarżąca całość zebranych opłat wpłaca Miastu. Rozliczenie z Urzędem Miasta dokonywane jest na podstawie wystawianej Urzędowi faktury VAT - prowizja za inkaso. Wynagrodzenie (prowizja) od Urzędu Miasta za administrowanie targowiskiem w wysokości 60% wpływów z giełdy samochodowej oraz 25 % wpływów z targowicy jest przeznaczone na działalność statutową Skarżącej. Od wyżej wymienionych wysokości wpływów Skarżąca odprowadza 23% VAT, co faktycznie powoduje, że rzeczywiste inkaso jest niższe o stawkę podatku.

1.2. W związku z powyższym stanem faktycznym skarżąca zapytała, czy prowizja za pobór opłaty targowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Skarżąca powinna wystawić Urzędowi Miasta faktury VAT z 23% stawką podatku? Zdaniem Strony, brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem prowizji za inkaso opłaty targowej, gdyż należność ta nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 154) - dalej "u.p.t.u.".

1.3. W interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2014 r. Minister Finansów uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe. Według Ministra, Skarżąca jako podatnik wykonuje czynności o charakterze odpłatnym na rzecz beneficjenta tj. miasta, zatem istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W konsekwencji Skarżąca z tytułu poboru opłat targowych działa w charakterze podatnika VAT, a czynność poboru opłat spełnia definicję świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 u.p.t.u. Zatem wynagrodzenie tytułem wykonywania czynności poboru opłat targowych podlega opodatkowaniu VAT.

2. Skarga do Sądu I instancji.

2.1. Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniosła o uchylenie powyższej interpretacji indywidualnej, zarzucając naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1u.p.t.u., poprzez błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, iż pobór inkaso opłaty targowej, a w konsekwencji pobranie prowizji z tego tytułu przez Skarżącą stanowi czynność opodatkowaną VAT. Według Skarżącej, Minister nieprawidłowo przyjął, że Strona w zakresie objętym zapytaniem działa w charakterze podatnika VAT. Zasadniczym zagadnieniem wymagającym wyjaśnienia było zaś dokonanie właściwej kwalifikacji czynności polegającej na poborze inkaso opłaty targowej. Organ wydający interpretację całkowicie pominął przy tym nie tylko ocenę charakteru prawnego opłaty targowej, lecz dodatkowo dokonał niewłaściwej kwalifikacji prawnej stosunku prawnego łączącego Skarżącą z Miastem S. W ocenie Strony, w przedstawionym stanie faktycznym, pomimo wyodrębnienia prawno-organizacyjnego Skarżącej od Miasta S., należy przyznać, że realizacja zadań własnych Miasta S. przez Skarżącą nie tworzy pomiędzy tymi podmiotami takiego stosunku prawnego, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, pozwalających na ich opodatkowanie VAT. W takim przypadku Skarżąca nie wykonuje bowiem usług na rzecz jednostki samorządowej, a jedynie działa w jej imieniu, wykonując jej zadania własne, co bez wątpienia pozostaje poza przedmiotem unormowań art. 8 u.p.t.u.

3. Wyrok Sądu I instancji.

3.1. W wydanym wyroku z dnia z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1875/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona interpretacja odpowiada prawu. Sąd uznając, że stanowisko organu jest prawidłowe stwierdził, że na gruncie ustawy o VAT pobór opłaty targowej przez skarżącą mieści się w pojęciu świadczenia usług i nie podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 15 ust. 6 u.p.t.u. W myśl tego przepisu nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W zakresie dyspozycji zawartej w art. 15 ust. 6 u.p.t.u. nie mieści się skarżąca, która na gruncie u.p.t.u. posiada własną podmiotowość podatkową. Nie jest ona bowiem ani organem władzy publicznej ani urzędem obsługującym ten organ. Skarżąca posiada bowiem status odrębnego i samodzielnego podmiotu podatkowego, przedsiębiorstwa, które mimo że działa w omawianym zakresie na rzecz gminy, to jednak na własny rachunek.

3.2. Sąd wskazał, że analiza stosunku prawnego, jaki łączy gminę z wykonującą jej zadania w zakresie prowadzenia targowisk spółką prawa handlowego (skarżącą) i poboru opłaty targowej na tle regulacji zawartej w art. 8 ust. 1 u.p.t.u. prowadzi również do jednoznacznego wniosku, że wykonywanie tych czynności przez skarżącą jest usługą podlegającą opodatkowaniu VAT. Pomiędzy wyodrębnionymi dwiema stronami, usługodawcą (skarżącą) a usługobiorcą (gminą) istnieje bowiem stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych (dokonywanie poboru opłaty targowej za wynagrodzeniem), pozwalających na ich opodatkowanie VAT. Odrębność i samodzielność, zarówno w aspekcie podmiotowym jak i organizacyjnym, skarżącej - spółki z o.o.(w przeciwieństwie do gminnych jednostek budżetowych, które nie wykonują samodzielnie działalności gospodarczej) nakazuje uznać ją za odrębnego podatnika VAT. Tym samym, przedmiotowe czynności poboru opłaty targowej stanowią usługę świadczoną przez skarżącą na rzecz jednostki samorządowej, przy tym na rachunek własny, a nie tejże jednostki, co wypełnia dyspozycję art. 8 u.p.t.u.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. W skardze kasacyjnej Fundacja P. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenie zaskarżonej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 6 marca 2014 r. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. poprzez błędną ich wykładnię polegającą na uznaniu, iż pobór inkaso opłaty targowej, a w konsekwencji pobieranie prowizji z tego tytułu przez fundację w oparciu o uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

4.2. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Strona podniosła, że wbrew twierdzeniom zarówno Sądu I instancji, jak i organu interpretującego, w przedmiotowym stanie faktycznym pomimo wyodrębnienia prawno-organizacyjnego Skarżącej od Miasta S., realizacja zadań własnych Miasta S. przez Fundację nie tworzy pomiędzy tymi podmiotami takiego stosunku prawnego, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, pozwalających na ich opodatkowanie VAT. W takim przypadku Fundacja nie wykonuje bowiem usług na rzecz jednostki samorządowej, a jedynie działa w jej imieniu, wykonując jej zadania własne (a w konsekwencji działając w interesie ogółu), co bez wątpienia pozostaje poza przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W ocenie Strony, kluczowy jest tu zatem charakter relacji, jaka zachodzi między organem władzy publicznej, który zleca pobór opłaty, a inkasentem. W niniejszej sprawie, pomiędzy jednostką samorządową a inkasentem nawiązany zostaje stosunek administracyjnoprawny, który w żadnym razie nie wymaga dla swej skuteczności zgody adresata przepisu wskazanego w uchwale rady jednostki samorządu.

4.3. Zdaniem Skarżącej, akceptacja wykładni przepisów, zaproponowanej w zaskarżonym rozstrzygnięciu prowadziłaby do niczym nieuprawnionej tezy, iż również świadczenia płatnika polegające na obliczaniu, pobieraniu i terminowym przekazywaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na wynagrodzenie przysługujące tym podmiotom w zależności od wysokości kwot przekazywanych do budżetu. Czynności te wiążą się wprawdzie z przysporzeniem majątkowym po stronie płatnika, jednakże brak jest podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych do wskazywania konsumenta tego świadczenia. Zasilony środkami pieniężnymi budżet bez wątpienia odnosi z tego tytułu korzyść przejawiającą się w terminowym i planowym osiąganiu wpływów, lecz działania państwa lub odpowiednio jednostek samorządu terytorialnego w zakresie poboru należności przy posiłkowaniu się podmiotami trzecimi (płatnikami, czy inkasentami) ma charakter działania we wspólnym interesie, a niejako działania konsumenta. Działanie płatników składek i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, podobnie jak w zaistniałym stanie faktycznym, nie odbywa się w oparciu o nawiązany stosunek cywilnoprawny, lecz "nakaz" przejawiający się w nałożeniu obowiązku wynikającego bezpośrednio z przepisu bądź aktu administracyjnego wydanego na jego podstawie.

4.4. W ocenie Skarżącej, wykładnia prawa przedstawiona w zaskarżonej interpretacji Ministra Finansów, zaaprobowana następnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stanowiłaby dokonanie niczym nieuzasadnionej dystynkcji obu wyżej wymienionych przypadków, doprowadzając w konsekwencji do sytuacji, w której Miasto S. jako uznany przez te organy "konsument", wbrew przepisom ustawy, finalnie obciążone byłoby podatkiem VAT od czynności wykonywanych w ramach zadań własnych. Nie znajduje przy tym uzasadnienia stwierdzenie, iż mogłoby to rodzić w konsekwencji naruszenie zasady neutralności i konkurencji.

4.5. Zdaniem Strony, dopatrywanie się w każdej czynności, również często o charakterze technicznym, usługi, nie znajduje uzasadnienia prawnego i wiąże się z nader daleko idącym rygoryzmem. Przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania w zakresie związanym z uzyskiwaniem wynagrodzenia przez inkasenta opłaty targowej, należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z powołania go do tej funkcji, a związany z działaniem w interesie ogółu (nie zaś sprecyzowanego konsumenta usługi), a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych, i to w sposób całkowicie oderwany od ich sensu prawnego i społecznego.

4.6. Skarżąca podkreśliła, że jej działania w zakresie objętym niniejszym postępowaniem, realizowane są wyłącznie w jednym celu, ukierunkowanym na realizację zadań własnych Miasta, a nie na osiągnięcie przez obie strony stosunku bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści, której wymaga art. 8 ust. 1 u.p.t.u. dla kwalifikacji danego świadczenia jako opodatkowanej usługi.

4.7. Końcowo Skarżąca stwierdziła, że całkowicie niezrozumiałe jest kwalifikowanie jej przez Sąd I instancji jako spółki prawa handlowego, podczas gdy w sposób niepodważalny funkcjonuje w obrocie jako fundacja. Zdaniem Skarżącej, powyższe trudno uznać za dzieło przypadku, bowiem Sąd ten posłużył się owym określeniem wielokrotnie.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

5.1. Skarga kasacyjna jest niezasadna.

Należałoby przypomnieć, że wyrażona w art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania granicami skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może badać sprawy w całokształcie jej okoliczności faktycznych i prawnych. Granice kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku wyznaczają wskazane przez stronę skarżącą naruszenia konkretnych przepisów prawa materialnego lub procesowego. Sąd kasacyjny nie może zastępować stron postępowania i uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych oraz badać, czy sąd administracyjny pierwszej instancji nie naruszył innych przepisów.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że autor skargi kasacyjnej nie kwestionuje przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji tego, że Fundacja jest odrębnym i samodzielnym podmiotem w stosunku do Gminy. Autor, na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na uznaniu, iż pobór inkaso opłaty targowej, a w konsekwencji pobieranie prowizji z tego tytułu przez fundację w oparciu uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem warów i usług.

5.2. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodzić należy się ze stanowiskiem wyrażonym w wyrokach tut. Sądu z 12 maja 2015r., I FSK 499/14 i FSK 699/14, że ocena, czy z tytułu takiego stosunku administracyjnoprawnego, który jest skuteczny, bez konieczności wyrażenia zgody przez podmiot wskazany jako inkasent (jest on zobowiązany do pobrania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu), inkasent jest podatnikiem podatku od towarów i usług świadczącym opodatkowaną tym podatkiem usługę, zależy od tego, czy wynikające z tego stosunku obowiązki wykonuje niezależnie (samodzielnie) w stosunku do nakazującego wykonanie tych czynności organu prawa publicznego. Przy obecnej definicji usługi nie ma znaczenia, że wiążący inkasenta oraz gminę (miasto) stosunek prawny jest natury administracyjnej.

Wynika to z tego, że zgodnie z art. 25 lit. c Dyrektywy 2006/112/WE, świadczenie usług obejmuje również świadczenie usług na podstawie nakazu wydanego przez organ władzy publicznej lub w jego imieniu lub z mocy prawa. Za świadczenie usług dyrektywa uznaje nie tylko świadczenie wynikające z zawartego przez strony stosunku zobowiązaniowego, opartego na zgodnej woli stron, ale również w przypadku, gdy podatnik zostaje zmuszony do wykonywania takiego świadczenia czy to na mocy nakazu organu (który działa na podstawie przepisów prawa), lub z mocy samego prawa.

W art. 8 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. nastąpiła implementacja ww. normy dyrektywy. Zgodnie z tym przepisem przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również - świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Na podstawie art. 1 pkt 4 u.p.o.l. opłata targowa jest opłatą lokalną w rozumieniu tej ustawy. Natomiast organem podatkowym właściwym w sprawach podatków i opłat unormowanych w tej ustawie jest wójt (burmistrz, prezydent miasta) (art. 1c). Zgodnie natomiast z art. 19 ww. ustawy rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie, jak również może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso. Na mocy takiej uchwały, pomiędzy gminą i inkasentem nawiązuje się stosunek administracyjnoprawny, który jest skuteczny, bez konieczności wyrażenia zgody przez podmiot wskazany jako inkasent. Inkasent jest zobowiązany do pobrania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

5.3. Podobne co w niniejszej sprawie zagadnienie było przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości UE, który w wyroku z 25 lipca 1991 r. w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla przeciwko Recaudadores de Tributos de las Zonas primera y sekunda), podniósł, przywołując regulację art. 4 (5) VI dyrektywy, zgodnie z którą krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami, że z przepisu tego wynika, że do jego zastosowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków: działalność musi być wykonywana przez organ podległy prawu publicznemu oraz musi być wykonywana przez organ działający w charakterze władzy publicznej. Jeżeli zatem samorząd powierza działalność poboru podatku niezależnej osobie trzeciej, wyłączenie z VAT przewidziane powyższym przepisem nie ma zastosowania (por. Karpiesiuk Ł., (w:) Martini J., Karpiesiuk Ł., VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, str. 168-172, C.H. Beck, Warszawa 2005).

5.4.Obecnie w sprawie, inkasent był Fundacją, która wykonywała usługi poboru opłat w ramach własnej działalności gospodarczej. Jak sama wskazała, chodziło o administrowanie targowiskiem, w ramach czego pobierano opłaty targowe. Bezspornie Fundacja była podmiotem wyodrębnionym prawno-organizacyjnie od Miasta S. Wynagrodzenie inkasenta było proporcjonalne do kwot pobranych przez niego opłat. Co do wynagrodzenia, nie występował stosunek pracodawcy i pracownika, ponieważ to skarżąca ponosiła ryzyko ekonomiczne związane z działalnością, jako że zysk uzależniony był od kwoty pobranych opłat, a więc ponosiła ryzyko ekonomiczne. Fundacja nie wskazała żadnej zależności od Miasta, jak tylko uchwałę na mocy której była zobowiązana do poboru opłat, co było niewystarczające do tego, by wyłączyć jej czynności spod VAT.

Uwzględniając zatem, art. 5 ust. 1 pkt 1 i 8 ust. 1 u.p.t.u., wykonywanie przez niezależny od gminy (miasta) podmiot gospodarczy obowiązków inkasenta opłaty targowej, jako świadczenie realizowane na rzecz osoby prawnej, w pełni spełnia warunki opodatkowanej usługi w ujęciu art. 8 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. - stanowiąc świadczenie usługi zgodnie z nakazem organu władzy publicznej.

5.5. Przy obecnej definicji usługi nie ma znaczenia, że wiążący inkasenta oraz gminę (miasto) stosunek prawny jest natury administracyjnej.

5.6. Wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej istnieje również konsument świadczonej przez inkasenta usługi: realizując ją z nakazu gminy (miasta) i na jej (jego) rzecz, odbiorcą tej usługi, są osoby, które na stałe zamieszkują na obszarze Miasta, stanowiąc gminną wspólnotę samorządową. Konsumentem zatem w takim przypadku są - jak w każdym zresztą przypadku świadczenia usług na rzecz jednostki samorządu terytorialnego - mieszkańcy gminy tworzący z mocy prawa wspólnotę samorządową w ramach tej jednostki (por. art. 1 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

5.7. Zatem prawidłowym jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wykonywanie opisanych czynności przez skarżącą jest usługą podlegającą opodatkowaniu VAT, a pomiędzy wyodrębnionymi dwiema stronami, usługodawcą (skarżącą) a usługobiorcą (gminą) istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych (dokonywanie poboru opłaty targowej za wynagrodzeniem), pozwalających na ich opodatkowanie VAT. Rację ma Sąd pierwszej instancji, iż odrębność i samodzielność, zarówno w aspekcie podmiotowym jak i organizacyjnym, skarżącej, mimo błędnego określenia, że jest to spółka z o.o., nakazuje uznać ją za odrębnego podatnika VAT i przedmiotowe czynności poboru opłaty targowej stanowią usługę świadczoną przez skarżącą na rzecz jednostki samorządowej, przy tym na rachunek własny, a nie tejże jednostki, co wypełnia dyspozycję art. 8 u.p.t.u.

5.8. Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, uznając, iż przedmiotowa skarga kasacyjna nie dostarcza uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zawartych w niej żądań, działając na podstawie przepisów art. 184 oraz art. 204 pkt 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/