KRZYSZTOF TOMASZEWSKI

dziennikarz specjalizujący się w tematyce samorządowej i podatkowej

Rada jednego z miast przyjęła program pomocy przedsiębiorcom. Wprowadzając go, radni powołali się na art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3, art. 41 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz na art. 7 ust. 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Z przyjętej uchwały wynikało, że formą pomocy przedsiębiorcom jest całkowite lub częściowe zwolnienie z podatku od nieruchomości. Jednocześnie zwolnieniem objęto m.in. nowo nabyte grunty, budynki i budowle lub ich części przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, pod warunkiem że są one w tym celu wykorzystywane.

Za nowo nabyte grunty, budynki i budowle uznano te, które zostały nabyte po wejściu w życie wspomnianej uchwały. Zdecydowano jednocześnie, że takie nieruchomości mogą korzystać z przyznanego zwolnienia przez okres do trzech lat, licząc od miesiąca, w którym powstało zobowiązanie podatkowe. Jednocześnie uchwała zawierała zastrzeżenie, że nieruchomość będąca przedmiotem zwolnienia od podatku, w przypadku jej zbycia, nie będzie mogła powtórnie korzystać z tej preferencji przed upływem trzech lat od zakończenia poprzedniego zwolnienia.

Skarga przedsiębiorców

Dwie spółki zakwestionowały to właśnie ograniczenie. Najpierw skierowały one do rady miasta wezwanie do zmiany przyjętych rozwiązań. Rada jednak stwierdziła, że podjęta uchwała nie narusza prawa, a zatem brak jest podstaw do jej uchylenia. Spółki skierowały więc skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W uzasadnieniu wskazywały, że wprowadzone rozwiązania w rzeczywistości uzależniają możliwość objęcia danej nieruchomości zwolnieniem od tego, jaki podmiot jest jej aktualnym właścicielem. W sytuacji bowiem, w której dana nieruchomość została objęta zwolnieniem na podstawie uchwały na okres trzech lat i w tym czasie zostanie zbyta na rzecz innego podmiotu, to możliwość kontynuowania zwolnienia do końca tego trzyletniego okresu wygaśnie tylko z tego powodu, że właścicielem stał się inny podmiot. Jednocześnie ta sama nieruchomość w dalszym ciągu mogłaby korzystać ze zwolnienia, gdyby jej właścicielem był podmiot będący zbywcą. W związku z tym możliwość korzystania ze zwolnienia jest uzależniona od podmiotu będącego aktualnym właścicielem nieruchomości. Dlatego uznano takie ograniczenia za dyskryminujące.

Rada gminy może w podatku od nieruchomości dokonać jedynie zwolnień przedmiotowych. Zabronione są zwolnienia podmiotowe.

Stanowisko WSA i NSA

W opinii WSA w Opolu zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie (wyrok WSA w Opolu z 11 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 58/16). Sąd zauważył, że w uchwale rady miasta odniesiono się do wybranych cech nieruchomości. Natomiast w żaden sposób nie nawiązano do konkretnego zindywidualizowanego podmiotu, który jest podatnikiem podatku od nieruchomości. Nie odwołano się więc do okoliczności dotyczących przedsiębiorcy będącego podatnikiem. Przyjęto jedynie, że nieruchomości, które zostały zbyte, powtórnie nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku przed upływem trzech lat od zakończenia poprzedniego zwolnienia. Wskazana norma dotyczy wszystkich, którzy nabędą nieruchomości o cechach wyszczególnionych w tej regulacji. Z tych względów WSA nie uznał zarzutów spółek.

Spółki postanowiły złożyć skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA jednak, po rozpoznaniu tej skargi, zdecydował ją oddalić (wyrok NSA z 24 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2531/16). Sąd uznał, że przyjęte w uchwale rady miasta rozwiązania nie mają dyskryminującego charakteru.

PODSTAWY PRAWNE

● art. 7 ust. 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 716; ost. zm. Dz.U. z 2016 r. poz. 1923)

● art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3, art. 41 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 446; ost. zm. Dz.U. z 2016 r. poz. 1948)