Tak, należy je inwentaryzować drogą spisu z natury (jeśli oczywiście nie są to środki trwałe, do których dostęp jest znacznie utrudniony - te inwentaryzuje się drogą porównania danych ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami i weryfikacji wartości tych składników).

Ustawa o rachunkowości (art. 26 ust. 1) bezpośrednio nakłada obowiązek inwentaryzacji środków trwałych, przy czym może być ona dokonywana:

● drogą spisu z natury (art. 26 ust. 1 pkt 1 uor) - w przypadku większości środków trwałych,

● metodą porównania danych ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami i weryfikacji wartości tych składników (art. 26 ust. 1 pkt 3 uor) - w przypadku środków trwałych, do których dostęp jest znacznie utrudniony.

Niezależnie od stosowanej metody inwentaryzacji wszystkie środki trwałe muszą zostać zinwentaryzowane. Dotyczy to także środków trwałych tzw. niskocennych, które zgodnie z polityką rachunkowości w dniu oddania do używania są całkowicie amortyzowane.

Inwentaryzacja niskocennych środków trwałych stanowi nie tylko sposób zweryfikowania istnienia tych składników majątku (kontrola majątku), ale również pozwala na rozliczanie osób materialnie za nie odpowiedzialnych.

Przypomnijmy, że istnieje możliwość dokonywania inwentaryzacji środków trwałych raz w ciągu 4 lat, w przypadku gdy znajdują się one na terenie strzeżonym (art. 26 ust. 3 pkt 3 uor). Jeżeli jednostka stosuje takie uproszczenie, to w latach, w których nie dokonuje spisu z natury niskocennych środków trwałych, powinna dokonać ich inwentaryzacji drogą weryfikacji (na każdy dzień bilansowy).

PODSTAWA PRAWNA:

● art. 26 ust. 1 i 3 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości - j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 330; ost.zm. Dz.U. z 2014 r., poz. 1100

Irena Pazio

główna księgowa, praktyk, posiada certyfikat Ministra Finansów uprawniający do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych