Interpretacja indywidualna z dnia 02.12.2014, sygn. IBPBII/2/415-945/14/MZM, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/2/415-945/14/MZM

Ustalenie czy po stronie pracownika spółki powstanie przychód z tytułu przejazdów samochodem służbowym a w związku z tym czy na spółce ciążą obowiązki płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 września 2014 r. (data otrzymania 10 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu przejazdów samochodem służbowym i wynikających z tego obowiązków płatnika jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu przejazdów samochodem służbowym i wynikających z tego obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Pracodawca) posiada samochody wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: samochody służbowe). Część samochodów służbowych stanowi własność Spółki, natomiast pozostałe są użytkowane na podstawie umowy leasingu. Samochody służbowe są przydzielane pracownikom Spółki (dalej: pracownicy), w celu wykorzystania ich do wykonywania obowiązków służbowych.

Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych w Regulaminie używania samochodów służbowych (dalej: Regulamin).

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu, samochody służbowe przekazywane są, co do zasady, na podstawie protokołu przekazania. Jedynie w przypadku samochodu służbowego nieprzypisanego do jednego konkretnego pracownika, lecz służącego do bieżącego wykorzystania przez różne osoby w ramach ich bieżących potrzeb służbowych, przekazanie pracownikowi następuje na podstawie pisemnej lub ustnej zgody pracodawcy, bez konieczności spisywania protokołu przekazania.

Regulamin przewiduje także, że ze względu na charakter obowiązków pracowników dysponujących samochodami służbowymi, zmuszający ich do odbywania częstych podróży służbowych poza siedzibę pracodawcy, jako zasadnicze miejsce parkowania samochodów służbowych poza standardowymi godzinami pracy, Spółka wyznacza miejsce zamieszkania pracownika określone w Protokole przekazania. W ramach realizacji podróży służbowych poza siedzibę pracodawcy, miejscem parkowania może być także inne miejsce umożliwiające pracownikowi niezwłoczne skorzystanie z samochodu służbowego w celach służbowych. Natomiast ogólnodostępny samochód służbowy wykorzystywany przez wielu pracowników do bieżących potrzeb służbowych powinien, co do zasady, być parkowany pod siedzibą Spółki, chyba że ze specyfiki danego użytku wynika konieczność zaparkowania go w innym miejscu.

Przyjęte uregulowanie co do miejsca parkowania jest korzystne z punktu widzenia pracodawcy, ponieważ wyjeżdżając w podróż służbową pracownik nie musi najpierw przyjeżdżać do siedziby Spółki po odbiór samochodu. Może od razu udać się w wyznaczone miejsce podróży oszczędzając czas. Pracownicy są w związku z tym bardziej mobilni. Zgodnie z postanowieniami Regulaminu, samochód przeznaczony jest wyłącznie do celów służbowych. W przypadku gdyby pracownik chciał wykorzystać samochód służbowy do celów prywatnych (np. wyjazd wakacyjny), zobowiązany jest zgłosić Spółce taką chęć pisemnie. W takim przypadku zostanie uzgodniony z pracownikiem indywidualnie zakres takiego wykorzystania (a w szczególności okres wykorzystania i limit kilometrów) oraz należne wynagrodzenie pracodawcy z tego tytułu.

Pracownicy są odpowiedzialni za oddany im do używania samochód służbowy przez cały okres dysponowania nim. Powinni w szczególności należycie zabezpieczać samochód przed kradzieżą i zniszczeniem.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy z protokołu przekazania samochodu wynika, że miejscem parkowania samochodu służbowego poza godzinami pracy jest miejsce zamieszkania pracownika, to przejazdy wykonywane w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych z miejsca zamieszkania (np. z domu do siedziby Spółki lub z domu do innego miejsca realizacji podróży służbowej) oraz do miejsca zamieszkania (np. z siedziby Spółki do domu lub z innego miejsca realizacji podróży służbowej do domu) będą traktowane jako źródło przychodu z tytułu nieodpłatnego przysporzenia dla pracownika, który powinien być uwzględniony przez Spółkę, jako płatnika, przy ustalaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z ustaleniem miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika, w przypadku dojazdów z miejsca parkowania pojazdu do miejsca wykonania pracy (np. do siedziby Spółki lub do innego miejsca realizacji podróży służbowej) oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca parkowania pod domem pracownika po stronie pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Spółka nie będzie odpowiedzialna jako płatnik do poboru zaliczek na podatek z tego tytułu.

Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawy podatkowe nie zawierają definicji legalnej nieodpłatnego świadczenia. Wśród sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, że dla celów podatkowych nieodpłatnymi świadczeniami są wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 2285/98, wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002 r. sygn. akt III RN 106/01, uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

W ocenie Spółki, w świetle powyższych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego nie sposób uznać, że pracownicy, którzy w celach służbowych dokonują przejazdu z miejsca ustalonego z pracodawcą jako miejsce zaparkowania pojazdu do miejsca lub miejsc, gdzie wykonywane są zadania służbowe, uzyskują jakiekolwiek przysporzenie podlegające opodatkowaniu. Przejazdy takie mają bowiem wyłącznie cel służbowy, a tym samym wykonując je pracownicy wypełniają polecenia służbowe nie odnosząc przy tym żadnych korzyści osobistych.

Ustalenie z pracownikiem miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika, który wykorzystuje je do czynności służbowych, jest uzasadnione w szczególności koniecznością optymalizacji czasu spędzanego przez pracownika na podróże służbowe. Wyjeżdżając w całodzienny wyjazd służbowy do różnych miejsc położonych w Polsce pracownik nie musi tracić czasu na przejazd najpierw do siedziby Spółki a potem do miejsca przeznaczenia podróży służbowej, tylko od razu może się udać do miejsca przeznaczenia (przykładowo pracownik zamieszkały w A., a udający się w podróż do B. nie musi jechać do siedziby Spółki do C., po to aby z niej przejechać do B. w praktyce przejeżdżając znowu przez A.). Skutkiem tego jest oszczędność czasu, który może być wykorzystany na efektywne wykonywanie obowiązków służbowych, a często także oszczędność kosztów paliwa. Ponadto parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania pracownika zwiększa jego dyspozycyjność w sytuacji nagłej konieczności przyjazdu do pracy w godzinach wieczornych lub nocnych. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania ma wpływ również na lepsze jego zabezpieczenie w godzinach nocnych.

Powyższe okoliczności wyraźnie wskazują na fakt, że uzgodnienie z pracownikiem parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika następuje z korzyścią dla pracodawcy, natomiast po stronie pracownika nie powoduje powstania jakiejkolwiek osobistej korzyści/przysporzenia generującego przychód.

Wnioskodawca wskazał, że na podobnym stanowisku stoją organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 12 grudnia 2012 r. (sygn. ITPB2/415-881/12/IL) uznał, że (...) przydzielenie samochodu służbowego do używania w celu realizacji zadań służbowych i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika nie generują również przychodu ze stosunku pracy.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 29 maja 2013 r. (sygn. IPPB2/415-261/13-2/LS) stanął na stanowisku, że (...) przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników samochodami służbowymi do i z miejsca wykonywania pracy na podstawie zawartej umowy.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, należy zwrócić uwagę, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, umożliwia pracownikowi odpowiednie zabezpieczenie powierzonego mienia przed kradzieżą i zniszczeniem, do czego zobowiązany jest również na podstawie Regulaminu.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 22 maja 2012 r. (sygn. IPPB4/415-252/12-2/JK) stwierdził, że (...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantuje bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie. Podobnie uznał między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 6 listopada 2013 r. (sygn. IPTPB1/415-562/13-2/AP) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 10 maja 2010 r. (sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS).

Reasumując, zdaniem Spółki, w sytuacji gdy z Regulaminu oraz protokołu przekazania samochodu służbowego, popartego obiektywnymi przyczynami wynika, że miejscem parkowania samochodu służbowego jest miejsce zamieszkania pracownika, to przejazdy wykonywane w celach służbowych z tego miejsca oraz do tego miejsca są uznawane za podróże służbowe, nie generujące przychodu z nieodpłatnego świadczenia po stronie pracownika. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru i zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. Natomiast w zakresie stanu faktycznego wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie natomiast do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W omawianej sprawie wątpliwość Wnioskodawcy budzi czy w sytuacji gdy z protokołu przekazania samochodów służbowych wynika, że miejscem parkowania takich samochodów poza godzinami pracy jest miejsce zamieszkania pracownika, to przejazdy wykonywane przez pracowników w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych z miejsca zamieszkania (np. z domu do siedziby Spółki lub z domu do innego miejsca realizacji podróży służbowej) oraz do miejsca zamieszkania (np. z siedziby Spółki do domu lub z innego miejsca realizacji podróży służbowej do domu) będą stanowić dla pracowników źródło przychodu z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, które Spółka powinna uwzględnić jako płatnik przy ustalaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Na podstawie przywołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia. Oznacza to, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym przejazdy pracowników Wnioskodawcy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy lub do innego miejsca realizacji podróży służbowej oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania lub z innego miejsca realizacji podróży służbowej do miejsca zamieszkania nie będą generować po stronie tych pracowników przychodów w postaci nieodpłatnego świadczenia skoro miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę (Spółkę) zgodnie z uregulowaniami przyjętymi w Spółce a więc przejazdy z i do tego miejsca parkowania samochodu służbowego stanowią realizację polecenia służbowego. Przyjęte uregulowania co do miejsca parkowania samochodów służbowych wynikają z charakteru obowiązku pracowników dysponujących samochodami, zmuszającymi ich do odbywania częstych podróży służbowych poza siedzibę pracodawcy. Przydzielanie pracownikom samochodów służbowych następuje w celu stałej dyspozycyjności i mobilności pracowników a także optymalizacji czasu spędzonego przez pracownika w podróży służbowej. Ponadto parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika ma wpływ na lepsze jego zabezpieczenie w godzinach nocnych. Zgodnie z postanowieniami Regulaminu, samochody przeznaczone są wyłącznie do celów służbowych. W przypadku gdyby pracownik chciał wykorzystać samochód służbowy do celów prywatnych, to zostanie uzgodniony z pracownikiem indywidualnie zakres takiego wykorzystania (a w szczególności okres wykorzystania i limit kilometrów) oraz należne wynagrodzenie pracodawcy z tego tytułu. Z powyższych faktów przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji wynika zatem, że uzgodnienie z pracownikami parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika następuje z korzyścią dla pracodawcy z uwagi na dbałość o mienie firmy a także stałą gotowość do wykonywania obowiązków służbowych.

W konsekwencji pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi w ramach realizacji poleceń służbowych pomiędzy miejscem ich parkowania, a siedzibą Spółki lub innym miejscem realizacji podróży służbowych i z powrotem nie uzyskują nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z ww. przejazdami pracowników. Ponownie podkreślić jednak trzeba, że dotyczy to tylko tych sytuacji, kiedy przejazdy odbywają się wyłącznie w celach służbowych. Wówczas Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tych przejazdów przy obliczaniu i poborze zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych dla tych pracowników.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach