Gazeta Samorządu i Administracji 2/2017, data dodania: 02.02.2017

Podatki

Czy ustalanie prewspółczynnika na podstawie wzorów wskazanych w rozporządzeniu jest obowiązkowe

Wydane na podstawie ustawy o VAT rozporządzenie w sprawie określania proporcji na potrzeby odliczania podatku od towarów i usług nie zawsze musi być podstawą ustalania prewspółczynnika. Przepisy określają sytuację, gdy podatnik może wybrać inny, bardziej odpowiadający mu sposób. Przypomniał o tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie.

infoRgrafika

AGNIESZKA BIEŃKOWSKA

doradca podatkowy, partner w MDDP Michalik Dłuska Dziedzic i Partnerzy

Gmina wystąpiła o udzielenie interpretacji w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług (VAT). We wniosku wskazała, że planuje realizację inwestycji polegającej na modernizacji targowiska miejskiego, obejmującej wykonanie zadaszenia nad częścią targowiska, modernizację nawierzchni, utworzenie miejsc postojowych dla samochodów osobowych, a także budowę przyłączy wody, sanitariatów oraz instalacji elektrycznej. Gmina planuje następujące wykorzystanie inwestycji niezwłocznie po jej ukończeniu:

● z tytułu prowadzenia handlu na terenie targowiska Gmina pobierać będzie z mocy prawa opłatę targową oraz

● opłatę o charakterze cywilnoprawnym z tytułu udostępnienia miejsca handlowego.

W zakresie części inwestycji dotyczącej utworzenia parkingu dla samochodów osobowych gmina przewiduje, że powierzchnia parkingu będzie stanowiła 10% powierzchni całego targowiska. Gmina zamierza użytkować parking na dwa sposoby:

1) w celach związanych z prowadzeniem handlu na terenie targowiska (zapewnienie handlowcom miejsca do rozładunku i załadunku towaru oraz postoju w trakcie prowadzenia handlu na terenie targowiska, a także wykorzystanie przez kupujących),

2) użytkowanie związane z umożliwieniem korzystania z parkingu osobom niebędącym handlowcami i kupującymi, tj. mieszkańcom i innym osobom.

Gmina nie wyklucza, że w związku z umożliwieniem korzystania z parkingu osobom niebędącym handlowcami bądź nabywcami, parking będzie wykorzystywany również do postoju samochodów niezwiązanych z działalnością targowiska. Gmina nie jest w stanie oszacować, w jakim zakresie i na jaką skalę parking będzie wykorzystywany do tego drugiego celu.

Stanowisko Gminy

W tak przedstawionym stanie faktycznym Gmina zapytała, w jaki sposób i przy zastosowaniu jakiego klucza powinna określać część podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Sama stanęła na stanowisku, że kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu powinna zostać określona na podstawie kryterium wykorzystania powierzchni targowiska do działalności gospodarczej, tj. w takiej proporcji, w jakiej pozostaje powierzchnia targowiska z wyłączeniem powierzchni parkingu w stosunku do powierzchni całego targowiska, zgodnie z art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Stanowisko organu podatkowego

Minister Finansów w wydanej interpretacji uznał stanowisko Gminy za nieprawidłowe (interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 lipca 2016 r., zn. IBPP3/4512-244/16/MN). W uzasadnieniu wskazał, że w sytuacji, gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego należy obliczyć zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej (tzw. sposób określenia proporcji). Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Oznacza to, że Gmina ma obowiązek wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ podkreślił, że zastosowane przez Gminę metody czy też sposoby, na podstawie których dokona ona wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego, muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym, przy czym ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część podatku naliczonego związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana jest na potrzeby inne niż prowadzona działalność gospodarcza, spoczywa zawsze na podatniku, a zatem wybrana przez Gminę metoda powinna spełniać przesłanki wskazane w art. 86 ust. 2b ustawy VAT. Organ powołał się także na przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (dalej: rozporządzenie w sprawie sposobu określania proporcji). Wskazują one na sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazują dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji. Na tej podstawie organ stwierdził, że wskazana przez Gminę metoda powierzchniowa (określona w art. 86. ust. 2c pkt 4 ustawy VAT) nie jest metodą właściwą dla wyliczenia sposobu określania proporcji. Właściwym sposobem określenia proporcji jest sposób wskazany w § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie określania proporcji.

Wyrok WSA

Sprawa trafiła do WSA w Rzeszowie, który w wyroku z 15 grudnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Rz 881/16) zgodził się ze stanowiskiem Gminy i skargę uwzględnił. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że wprawdzie zgodnie z rozporządzeniem w sprawie określania proporcji, "podstawowym" sposobem określania prewspółczynnika, jaki powinna stosować Gmina jest prewspółczynnik przychodowy określony przedmiotowym aktem, to jednak należy mieć na uwadze brzmienie art. 86 ust. 2a ustawy VAT, który wskazuje, że sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Skoro Gmina uważa, że w przypadku modernizacji targowiska najbardziej odpowiednim kluczem podziału kosztów będzie prewspółczynnik powierzchniowy, to taki sposób odliczenia VAT Gmina powinna stosować. Taką możliwość przewidział sam ustawodawca w przepisie art. 86 ust. 2h ustawy VAT, wskazując, że w przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy o VAT, uzna, że wskazany sposób określenia proporcji nie będzie odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny, bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji. Zdaniem sądu, z uwagi na brzmienie art. 86 w ust. 2c ustawy VAT, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności wymienione w tym ustępie dane. Wyrok jest nieprawomocny.

PODSTAWY PRAWNE

● art. 86 ust. 1-22 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 710; ost. zm. Dz.U. z 2016 r. poz. 2024)

● § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz.U. z 2015 r. poz. 2193)

Inforakademia
Notyfikacje

Czy chcesz otrzymywać informacje o najnowszych szkoleniach? Zgódź się na powiadomienia od wideoakademii

Powiadomienia można wyłączyć w preferencjach systemowych
NIE NIE
TAK TAK