Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 2014, Izba Finansowa, data dodania: 27.06.2014

Wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. II FSK 1647/12

Organ podatkowy nie może samodzielnie określać danych dotyczących nieruchomości, lecz powinien korzystać z odpowiednich zapisów ewidencji. Oznacza to, że o sposobie kwalifikacji gruntu (budynku) dla celów podatku od nieruchomości, nie decyduje sposób jego rzeczywistego wykorzystania, ale jego funkcje wskazane w ewidencji gruntów i budynków.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 794/11 w sprawie ze skargi T. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia 8 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 794/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w sprawie ze skargi T. C. (dalej: podatnik, strona) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r., uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji podał, że decyzją z dnia 8 września 2011r., SKO w R., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta S. z dnia 4 marca 2011r. w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za 2011 r.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż decyzją z dnia 4 marca 2011r. Burmistrz Gminy i Miasta S. ustalił skarżącemu, B. W. oraz J. W. wymiar podatku od nieruchomości za 2011 r. stwierdzając, że wymiar tego podatku wynika z danych zawartych w informacji na podatek od nieruchomości oraz danych ewidencji gruntów i budynków. Organ I instancji wskazał, że nie zastosował zwolnienia z podatku nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków z uwagi na brak jego utrzymania i konserwowania zgodnie z przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji organ odwoławczy wyjaśnił, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz.613, dalej: u.p.o.l.), podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nie posiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części. Na podstawie art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega użytkowanie wieczyste oraz własność budynków, budowli oraz gruntów lub ich części. Natomiast w myśl art. 3 ust. 4 u.p.o.l. w wypadku współwłasności nieruchomość stanowią one odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach.

Ponadto, organ odwoławczy wyjaśnił, że podstawą wymiaru podatków, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Na konieczność ustalenia charakteru gruntu i ich powierzchni na potrzeby opodatkowania w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów, wskazuje bezpośrednio powyższy przepis, w którym wymienia się tą ewidencję jako dokument rozstrzygający o klasyfikowaniu gruntów. Dane zawarte w ewidencji gruntów mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 O.p., a więc zgodnie z tym przepisem stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone.

W postępowaniu ustalono, że podatnik jest współwłaścicielem budynku mieszkalnego o pow. 54 m², budynków pozostałych o pow. 40 m² oraz gruntów o pow. 888 m² położonych w S. oraz że budynek położony przy ul. P. decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w R. z dnia 27 stycznia 1992r. został wpisany do rejestru zabytków.

SKO wskazało, że decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 13 lutego 2009r., odmówiono skreślenia z rejestru zabytków powyższego budynku.

Poza tym ze stanowiska Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zawartego w piśmie z dnia 8 listopada 2010r. wynika, że budynek ten nie jest utrzymywany i konserwowany zgodnie z przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, co zdaniem Kolegium oznacza, że podatnicy nie spełnili wynikającej z art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l. przesłanki wymaganej do zwolnienia z podatku od nieruchomości, którą obok wpisu obiektu do rejestru, jest utrzymanie i konserwacja obiektu zgodnie z przepisami o ochronie zabytków.

W skardze na powyższą decyzje podatnik wniósł o jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucając bezprawne zawyżenie podatku od nieruchomości położonej w S. [...] oraz nałożenie bezprawnie podatku od domu stanowiącego zabytek kultury.

Skarżący zakwestionował wysokość wymierzonego przez organ podatku od nieruchomości podnosząc, że podatek niezasadnie został nałożony na "niektóre elementy" nieruchomości położonej w S. [...] oraz brak zastosowania zwolnienia podatkowego w stosunku do budynku wpisanego do rejestru zabytków. Podatnik wskazał, że decyzje w przedmiocie podatku od nieruchomości za poprzednie lata były uchylane przez organ odwoławczy, który orzekł na jego korzyść. Nie zgodził się również z opinią konserwatora zabytków twierdząc, że jest ona nierzetelna. Zdaniem skarżącego, budynek wpisany do rejestru zabytków jest zadbany, ma położony i pomalowany nowy dach, a jego dobry stan potwierdziły trzy komisje z Warszawy i wydana w 2009 r. decyzja ministerstwa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalanie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że skarga jest uzasadniona, jednakże z innych przyczyn niż w niej podniesione, i na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 pkt c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, t.j., dalej: p.p.s.a.) uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą decyzję organu I instancji.

Uzasadniając swoje orzeczenie Sąd podał, że sposób określenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazuje art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., zgodnie z którym podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowi dla budynków lub ich części powierzchnia użytkowa.

Określenie podstawy opodatkowania budynków poprzez ich powierzchnię użytkową wynika z tego, że istotne dla jej wyliczenia jest wyznaczenie "obszaru" - powierzchni potencjalnie wykorzystywanej do celów, dla których dany budynek został skonstruowany. Ustalenie powierzchni użytkowej budynku ma przesądzające znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości.

W ocenie Sądu, na organach podatkowych w niniejszym postępowaniu ciążył obowiązek dokonania prawidłowych ustaleń w tak kluczowej dla prawidłowego wymiaru podatku kwestii, jak podstawa opodatkowania. Zasadniczym celem postępowania dowodowego prowadzonego przez organ podatkowy było więc prawidłowe określenie powierzchni użytkowej przedmiotowych budynków.

Sąd podzielił pogląd, że organy przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków, co wynika z brzmienia przepisu art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego.

Sposób prowadzenia ewidencji gruntów i budynków został określony w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001r. Nr 38, poz. 454).

Zgodnie z § 63 ust. 3 tego rozporządzenia, w sprawie ewidencji gruntów i budynków, powierzchnię użytkową lokalu ustala się zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, która to ustawa w art. 3 ust 5 definiuję pojęcie powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego stanowiąc, że należy przez nią rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności: pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom najemcy, bez względu na ich przeznaczenie i sposób użytkowania; nie uważa się jednak za powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego powierzchni: balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych na przechowywanie opału. Obmiaru powierzchni użytkowej lokalu dokonuje się w świetle wyprawionych ścian, według zasad określonych w Polskiej Normie.

Jednocześnie art. 4 ust. 2 u.p.o.l. stanowi, że powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50 %, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

W opinii Sądu różnice występujące pomiędzy tymi przepisami nie tłumaczą rozbieżności, która ma miejsce w niniejszej sprawie.

Sąd zauważył, iż w decyzjach organów obu instancji wskazano, że należny podatek został wymierzony w oparciu o dane zawarte w ewidencji gruntów. Jednakże ze znajdującego się w aktach sprawy wykazu dokonanych zmian w danych rejestru gruntów, zgodnie z którym wprowadzono zmiany do ewidencji gruntów i budynków (k.5) wynika, że powierzchnia użytkowa budynków wynosi "0.0".

Ponadto, w decyzji organu I instancji stwierdzono, że opodatkowaniu podlegają m.in. pozostałe budynki o pow. 40 m². W powołanym powyżej dokumencie budynek (budynki) o takiej powierzchni nie zostały ujęte. Natomiast z karty nieruchomości (k.6) wynika, że podstawą wymiaru podatku jest jedynie budynek mieszkalny o pow. 54 m².

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie zebrano w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na jej wynik.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wywiedziona została skarga kasacyjna, którą organ zaskarżył tenże wyrok w całości zarzucając naruszenie:

- art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niezasadne przyjęcie naruszenia przez organy podatkowe art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 194 § 1 O.p. w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, polegające na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności stanu faktycznego sprawy z uwagi na brak wyczerpującego zebrania materiału dowodowego (art. 122 i art. 187 § 1 O.p.) oraz oparcie się na treści dowodu z dokumentu urzędowego, który nie zawierał koniecznych danych (art. 194 § 1 O.p.) w sytuacji, gdy naruszenia wymienionych przepisów nie wystąpiły;

- art. 141 § 4 p.p.s.a. z uwagi na zawarcie w uzasadnieniu wyroku zaleceń, których wykonanie doprowadzi do wydania decyzji w sposób oczywisty naruszającej prawo oraz równoczesne zawarcie wskazań co do dalszego postępowania, które nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. z uwagi na uwzględnienie skargi z powodu naruszenia prawa procesowego przez organ podatkowy w sytuacji, gdy w związku z brakiem naruszeń, skarga podlega oddaleniu.

Z uwagi na powyższe organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Rzeszowie oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ m.in. wskazał, że w toku postępowania podatkowego ustalono w sposób prawidłowy powierzchnię użytkową opodatkowanych budynków (budynki o pow. 40m2 oraz 54 m2), opierając się na danych wynikających z informacji na podatek od nieruchomości złożonych przez podatników. Podkreślono, że w aktach sprawy znajduje się karta nieruchomości potwierdzająca powierzchnię budynku wynoszącą 54 m2. W tych okolicznościach organ, dostrzegając znaczenie prawne danych zawartych w ewidencji gruntów (art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego oraz art. 194 O.p.), zauważył zarazem, że jeżeli w toku postępowania podatkowego powierzchnia użytkowa budynków została ustalona w oparciu o dane wynikające z deklaracji, nie ma podstaw odwoływać się w tym zakresie do danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte ani w części ani w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania sądowo-administracyjnego, zainicjowanego wniesieniem przez stronę skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R., była ocena prawidłowości dokonanego wymiaru w podatku od nieruchomości za 2011 r. W toku postępowania podatkowego oraz przed Sądem pierwszej instancji skarżący kwestionował nieuwzględnienie przez organy ulgi podatkowej wymienionej w art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l., do której w jego ocenie miał prawo, z uwagi na wpis nieruchomości do rejestru zabytków. Zdaniem natomiast Samorządowego Kolegium Odwoławczego, uprawnienie do ulgi podatkowej podatnikowi nie przysługuje, a to z tego powodu, że nie spełnił on przewidzianego wymienionym przepisem warunku utrzymania i konserwacji zabytku, zgodnie z przepisami o ochronie zabytków. Z kolei Sąd pierwszej instancji zadecydował o wyeliminowaniu z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji (jak też decyzji pierwszej instancyjnej) z innych powodów niż podnoszone przez skarżącego. Sąd dostrzegł bowiem sprzeczność między danymi zawartymi w ewidencji gruntów (na których oparto zaskarżoną decyzją) i danymi zamieszczonymi w wykazie dokonanych zmian rejestru gruntów, z uwzględnioną w decyzjach administracyjnych podstawą opodatkowania, odniesioną do powierzchni użytkowej dwóch budynków (nie pokrywało się to z danymi ewidencyjnymi). W uzasadnieniu skargi kasacyjnej SKO w R. argumentuje, że powierzchnię użytkową opodatkowanych budynków (budynki o pow. 40m2 oraz 54 m2) ustalono w sposób prawidłowy, opierając się na danych wynikających z informacji na podatek od nieruchomości złożonych przez podatników, w związku z czym nie było podstaw do odwoływania się w tym zakresie do ewidencji gruntów i budynków.

Naczelny Sąd Administracyjny jest zdania, że zaskarżonym wyrokiem Sąd pierwszej instancji prawidłowo wyeliminował z obrotu prawnego zaskarżoną decyzję, dostrzegając uchybienia procesowe, które nie pozwalają na pełną ocenę prawidłowości zastosowania właściwych norm prawa materialnego (tj. art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.). Naczelny Sąd Administracyjny zgadzając się z oceną legalności decyzji, dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, w efekcie czego została ona uchylona (wraz z decyzją pierwszoinstancyjną), niemniej jednak nie podziela argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu tego wyroku, dotyczącej zakresu mocy wiążącej ewidencji gruntów i budynków, stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Uchybienia te nie mogły mieć jednak wpływu na wynik postępowania kasacyjnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma usprawiedliwionych podstaw, albo jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. W orzecznictwie przyjmuje się, że orzeczenie odpowiada prawu mimo błędnego uzasadnienia, jeżeli nie ulega wątpliwości, że po usunięciu błędów zawartych w uzasadnieniu, rozstrzygnięcie nie uległoby zmianie (por. wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2004 r., sygn. akt FSK 207/04, opubl. w: ONSAiWSA 2005/5/101, wyrok NSA z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. akt II GSK 369/11, dostępny na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Z tego względu nie mógł być uznany za uzasadniony zarzut niewłaściwego zastosowania art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l., a także sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty, oparte na podstawie kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., skoro w podstawie prawnej rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji prawidłowo powołał art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Zresztą sformułowanie przez organ w skardze kasacyjnej (w ramach podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) jedynie zarzutu naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. przez jego niewłaściwe zastosowanie, jest o tyle niewystarczające, że przepis ten zawiera definicję powierzchni użytkowej budynku, a nie dotyczy zastosowanych faktycznie w sprawie regulacji art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. (przedmiot opodatkowania) czy też art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. (przyjęta podstawa opodatkowania).

W pierwszej zatem kolejności wypada odnieść się do kwestii mocy wiążącej zapisów zawartych w ewidencji gruntów i budynków dla wymiaru podatku od nieruchomości. Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 100, poz. 1086 ze zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W orzecznictwie sądów administracyjnych dość powszechnie przyjmowany jest pogląd, w świetle którego, stosownie do przywołanej regulacji, organ podatkowy nie może samodzielnie dokonywać klasyfikacji funkcji nieruchomości, lecz powinien odwołać się do odpowiednich zapisów ewidencji gruntów i budynków (por. m.in. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. akt II FPS 1/09, dostępna: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Oznacza to, że co do zasady o sposobie kwalifikacji gruntu (budynku), dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości, nie tyle decyduje sposób rzeczywistego wykorzystania nieruchomości, ile jej funkcje wskazane w ewidencji gruntów i budynków. Jednakże, w ocenie rozpatrującego niniejszą sprawę składu orzekającego, wskazana reguła związania danymi ewidencyjnymi, dla ustalenia kwestii istnienia obowiązku w podatku od nieruchomości, nie ma mocy absolutnej, zwłaszcza w odniesieniu do niektórych ujmowanych w ewidencji danych. Ewidencja gruntów nie może np. przesądzać o własności nieruchomości (prawie użytkowania wieczystego), co przekłada się na ustalenie podmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. W tym zakresie, zgodnie z rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych, należy w pierwszej kolejności uwzględniać wpisy ujawnione w dziale drugim księgi wieczystej (dotyczące własności i użytkowania wieczystego). Rękojmia ta jest natomiast wyłączona w odniesieniu do danych zawartych w dziale pierwszym księgi (opis nieruchomości). Jak zauważył również Naczelny Sąd Administracyjny w powiększonym siedmioosobowym składzie w uchwale z dnia 18 listopada 2013 r., sygn. akt II FPS 2/13 (dostępna: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), zasada związania zapisami ewidencyjnymi ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy ewidencją gruntów i budynków mogą zostać sklasyfikowane określone kategorie wymienione w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Przypisanie ewidencji gruntów i budynków rozstrzygającej roli budzi zastrzeżenia, gdy określonymi symbolami ewidencyjnymi [...] nie można oznaczyć gruntów i obiektów wskazanych w ustawie podatkowej. W takim przypadku o zastosowaniu określonej normy podatkowej zawartej w u.p.o.l., decydować będzie stan faktyczny nieruchomości, do którego ustalenia zobligowany jest organ podatkowy (art. 122 O.p.) przy zastosowaniu dopuszczalnych instrumentów procesowych (art. 180 § 1 O.p.).

Reasumując, za właściwe uznać należy stanowisko, że dopóki dane ewidencyjne dotyczące przeznaczenia, funkcji, obszaru i granic działek gruntu, a także rodzaju zabudowy i powierzchni użytkowej położonych na tych gruntach budynków nie zostaną zmienione we właściwym trybie administracyjnym, mają one charakter wiążący dla organu podatkowego przy wymiarze podatku od nieruchomości, nawet przed danymi ujawnionymi w dziale pierwszym księgi wieczystej (art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r., o księgach wieczystych i hipotece, Dz. U. z 2013 r., poz. 707). Natomiast stwierdzenie oczywistych wad ewidencji gruntów i budynków, polegających na nieuwzględnieniu w niej (na ewidencyjnie opisanej działce gruntu) realnie istniejącego budynku, stanowiącego odrębny przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości (art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), uprawnia, a nawet obliguje organ podatkowy do dokonania samodzielnych ustaleń mających na celu skonkretyzowanie rzeczywistego przedmiotu opodatkowania, a co za tym idzie również podstawy opodatkowania. Nie budzi przecież wątpliwości sytuacja odwrotna, że nie można wymierzać podatku od nieruchomości od budynku, który nie istnieje (został rozebrany), ale nie usunięto go z ewidencji gruntów i budynków.

Podane przykłady, stanowiąc o odstępstwie od reguły, nie podważają istnienia zasady ogólnej, jaką jest związanie danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. W sytuacji jednak, gdy przy ustaleniu podatku od nieruchomości konieczne jest odstąpienie od posłużenia się danymi ewidencyjnymi, obowiązkiem organu jest wykazanie w decyzji, jakie szczególne powody (oczywiste wady ewidencji w zakresie istnienia przedmiotu opodatkowania) wskazują na konieczność przeprowadzenia przez ten organ samodzielnych ustaleń faktycznych. Takich rozważań zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego nie zawiera. Co więcej, w uzasadnieniu decyzji wyraźnie wskazano, że została ona wydana na podstawie ewidencji gruntów. Wskazano przy tym również na znaczenie prawne tej ewidencji przy wymiarze podatków, wypływające z treści art. 21 ust. 1 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne. Organ zupełnie natomiast nie odniósł się do faktu, że obowiązkiem podatkowym objął dwa budynki (o pow. użytkowej 40 m2 i 54 m2), gdy tymczasem co innego wynikało z danych w tej ewidencji ujętych (w karcie nieruchomości wykazano jedynie budynek mieszkalny o pow. 54 m2). Naczelny Sąd Administracyjny zauważa również, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się decyzja Burmistrza Gminy i Miasta S. z dnia 18 sierpnia 2005 r. (k.2) w sprawie zmiany wymiaru podatnikowi podatku od nieruchomości za 2005 r. (dotycząca ten samej nieruchomości położonej przy ulicy P. [...]), w której obowiązkiem podatkowym - w zakresie budynków (grunty nie są sporne) - objęto budynek mieszkalny o pow. 54 m4. Wprawdzie organ w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazuje, że kolejny budynek istnieje w rzeczywistości oraz został wykazany przez samego podatnika w złożonej przez niego informacji podatkowej, to jednak argumentacja zawarta w środku zaskarżenia nie może konwalidować braków uzasadnienia decyzji i prowadzonego postępowania podatkowego. Wskazane rozbieżności oraz brak wyjaśnienia tychże w decyzji organów usprawiedliwiały ich uchylenie. W toku ponownie prowadzonego postępowania podatkowego organy obowiązane będą ustalić czy rzeczywiście, wbrew danym ewidencyjnym, na działce gruntu o powierzchni 888 m2, zlokalizowanej w S. [...], położone są dwa, a nie jeden budynek (chodzi oczywiście o budynki w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.) oraz jaka w takim przypadku jest rzeczywista podstawa opodatkowania podatkiem od nieruchomości (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), uwzględniając przy tym dokonaną niniejszym wyrokiem wykładnię mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego.

Mając to na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., skargę kasacyjną oddalił.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/

Inforakademia
Notyfikacje

Czy chcesz otrzymywać informacje o najnowszych szkoleniach? Zgódź się na powiadomienia od wideoakademii

Powiadomienia można wyłączyć w preferencjach systemowych
NIE NIE
TAK TAK