Decyzja o przyznaniu pomocy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych powinna być uzależniona od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej uprawnionych pracowników. Pracodawca nie może przyznać wszystkim osobom wsparcia w takiej samej wysokości, bez zastosowania kryterium socjalnego. Dlatego jeżeli wszyscy pracownicy otrzymają bony o jednakowej wartości, pomoc taka nie może być uznana za świadczenie z funduszu. Należy ją ocenić jako świadczenie dodatkowe pracodawcy.

Stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w wyrokach z 16 września 2009 r. (sygn. akt I UK 121/09) oraz z 20 czerwca 2012 r. (sygn. akt I UK 140.12). Pomoc z funduszu może być dokonywana tylko wtedy, gdy jej przyznanie uzależnia się od sytuacji socjalnej pracownika. Świadczenia wypłacone z pominięciem tej zasady nie mogą być traktowane jako socjalne, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Przede wszystkim przyznanie pracownikom świadczeń z funduszu bez uwzględnienia kryterium socjalnego nie korzysta ze zwolnienia podatkowego. W rezultacie dofinansowanie takie powinno być potraktowane jako przychód zatrudnionych. Dodatkowo wartość przyznanych bonów może stanowić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.